Μήνες τώρα σκέφτομαι αν πρέπει να γράψω ή όχι για το θέμα της αποβολής.
Έχω ένα κοριτσάκι 19 μηνών που είναι υγιέστατο και με γεμίζει όσο τίποτα στον κόσμο. Τώρα όμως θα είχα άλλο ένα μωράκι που θα ήταν 2 μηνών. Δυστυχώς το έχασα όταν ήμουν 2 1/2 μηνών έγκυος. Πέθανε μέσα μου και ο γιατρός είπε ότι ήταν προβληματικό το έμβρυο και ότι δεν θα ζούσε έτσι κι αλλιώς.
Από τη μία «χαίρομαι» που έγινε αυτό, γιατί δεν θα ζούσε για πολύ ή θα έπρεπε να το ρίξω, από την άλλη εξακολουθώ να το σκέφτομαι να με πονάει.
Ο άντρας μου μετά από αυτό το περιστατικό ούτε που θέλει να ξανακουσει για άλλο παιδί. Όλοι μου λένε ότι ήταν πολύ νωρίς όταν χάθηκε το μωράκι μου και δεν θα έπρεπε να το σκέφτομαι. Εγώ όμως νιώθω ένα μεγάλο κενό, παρόλο που η κόρη μου είναι η ζωή μου.
Τι να κάνω; Μήπως είναι χαζό που ακόμη το σκέφτομαι, ενώ όλοι οι άλλοι το ξέχασαν σαν να μην είχε συμβεί ποτέ;
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Την Κυριακή έκανα απόξεση μετά από παλινδρόμηση. Μπορούσε να είχε σωθεί το παιδάκι μου. Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη, από εξωσωματική, έκανα κάθε μέρα αντιπηκτικές, λόγω θρομβοφιλίας. Ξεκίνησα με τις innohep 0.45 και όταν συμπλήρωσα την 9η εβδομάδα, έκανα εξέταση αίματος που έδειξε ότι χρειάζομαι μεγαλύτερη δόση. Οπότε έκανα κάθε μέρα μια ένεση των 0,5. Και όλα πήγαν καλά. Γέννησα την κορούλα μου. 14 μήνες μετά έμεινα έγκυος φυσιολογικά. Δεν το πίστευα. Τρελή χαρά. Ξεκίνησα πάλι με ενέσεις των 0,45 Το πήρα πολύ χαλαρά το θέμα, επειδή δεν είχα αποκόλληση, όπως την 1η φορά και γενικά ούτε κάποιο άλλο θέμα .. ακούσαμε και την καρδιά του 2 φορές. Και ξαφνικά το χάσαμε την 11 βδομάδα. Αμέλησα να κάνω την εξέταση αίματος έγκαιρα. Μου την είχε γράψει από τις 22/11 και εγώ περίμενα να πάω τελευταία στιγμή, λίγο πριν λήξει η συνταγή.. Σάββατο 8/11 βλέπω λίγα καφέ υγρά.. πάμε στο νοσοκομείο και μας λέει πως έχει πεθάνει το μωράκι μας. Απόξεση την επόμενη μέρα. Το στείλαμε για καρυότυπο. Αλλά είμαι σίγουρη πως δεν είχε τίποτα το μωρό. Εγώ το σκότωσα. Είμαι σίγουρη πως θα βρουν θρόμβους στον πλακούντα. Μάλλον δεν έπαιρνε οξυγόνο το μωρό μου. Αν είχα κάνει την εξέταση αίματος πιο νωρίς, θα έδειχνε ότι έπρεπε να αυξήσω την δόση της ένεσης. Τι μεγάλο λάθος έκανα. Ήμουν τόσο χαλαρή επειδή αυτή η εγκυμοσύνη ήρθε φυσιολογικά και δεν έκανα την εξέταση. Από την αρχή της εγκυμοσύνης έλεγα πότε θα κάνω την εξέταση και μετά μου έδωσε τη συνταγή και απλά καθυστέρησα να πάω. Αφού ήξερα πως έχω προβλημα γιατί φέρθηκα τόσο επιπόλαια και έχασα το μωρό μου; Δε το χωράει ο νους μου, το σκότωσα ενώ δεν έφταιγε σε τίποτα
Πριν 23 μερες εκανα αποξεση λογω αποβολης. Ημουν στις 11 περιπου εβδομαδες και το ειχα επιτυχει με σπερματεκχυση. Μετα απο 2 χρονια παντρεμενη κ χωρις την πολυ ποθητη εγκυμοσυνη ηταν οι πιο ευτυχισμενες εβδομαδες τις ζωης μου μεχρι που στον υπερηχο ειδαμε πως δεν χτυπουσε η καρδουλα του. Μετα απο αυτο δεν εχω νιωσει μεγαλυτερη θλιψη κ απογοητευση στη ζωη μου.εκλαιγα καθε μερα κ δεν το αντεχα να αντικριζω εγκυες. Προσπαθω να σκεφτομαι λογικα αλλα δεν παυει ο πονος. Νομιζω οτι δεν θα γινω μανουλα ποτε...και το χειροτερο δεν εχω μαθει ακομα το λογο,ο γιατρος μου δεν μου δωσε καμια εξηγηση,συμβουλη τιποτα. Νιωθω πολυ θυμο παραλληλα κ με ενοχλει που ειναι τοσο απαθης κ σχεδον απανθρωπος.το μονο που μου ειπε πριν την αποξεση ηταν "παμε να τελειωνουμε" και ενα ξερο κουραγιο. Φοβαμαι οτι θα χασω το μυαλο μου. Νιωθω πως κανεις δεν μπορει να με νιωσει. Αν ειχα ηδη ενα παιδι ισως να ταν διαφορετικα. Αλλα μαλλον δεν θα το νιωσω ποτε αυτο το υπεροχο συναισθημα τις μητροτητας. Ειμαι πολυ απαισιοδοξη με καποιες αναλαμπες αισιοδοξιας κ καλης διαθεσης. Απλα ειναι παρα πολυ για μενα να το αντεξω...Μακαρι να ερθει γρηγορα μια νεα εγκυμοσυνη αλλα δεν το βλεπω...
Αγαπητή Κατερίνα, την ημέρα που ανήρτησες το μήνυμά σου, στις 12 Νοεμβρίου 2012, έχασα το δικό μου μωράκι, το αγοράκι μου. Ήμουν στην τελευταία ημέρα του 8ου μήνα της κύησης και περίμενα να γεννήσω στις επόμενες 15 ημέρες. Ήταν η πρώτη μου εγκυμοσύνη, η οποία μάλιστα ήταν εντελώς ανέφελη. Όλα έγιναν ξαφνικά σε μία παραζάλη.
Τη μία μέρα το αγοράκι μου ήταν καλά, την επόμενη, σαν αναπνοή, έφυγε για πάντα. Είναι πολύ σκληρό και πολύ νωπό, με πληγώνει απίστευτα, σχεδόν ακόμα δεν το πιστεύω, ακόμα και τώρα που γράφω για αυτό το θέμα, νομίζω ότι συνέβη σε κάποιαν άλλη και όχι σε μένα.
Οι γιατροί είπαν ότι μάλλον οφείλεται σε θρόμβο στην ομφαλιαία αρτηρία. Τώρα , παλεύω για να ξαναβρώ τις ισορροπίες μου, να επαναπροσδιορίσω τον εαυτό μου, τη σχέση με τον άντρα μου, σκέψου ότι αυτό μας συνέβη 12 ημέρες μετά το γάμο μας...στην καλύτερή μας στιγμή. Ήταν σχεδόν σαδιστικό.
Το μωρό μου σήμεα θα ήταν περίπου 1 1,5 μηνών και δεν περνά ούτε στιγμή που δεν το σκέφτομαι, το έχω πάντοτε στην καρδιά και την ψυχή μου, προσεύχομαι να είναι κοντά στο Θεό και να το προσέχει και να το αγαπά, όπως θα το έκανα εγώ..
Κάθε απώλεια μωρού, εμβρύου, όπως θες πεστο, είναι σημαντική, σε οποιαδήποτε στιγμή της κύησης και αν συμβεί. Δεν έχει σημασία αν συνέβη στο 1ο ή στο 2ο ή στο 3ο τρίμηνο. ΠΟΝΑΕΙ εξίσου το ίδιο, γιατί κουβαλάς μία ψυχούλα, ένα αγγελούδι από την πρώτη στιγμή της σύλληψης, Αυτό πιστεύω. Απλά, σκέψου ότι στη δική σου περίπτωση, έχεις μόνο την ανάμνηση του περιστατικού, ενώ στη δική μου περίπτωση, όπως άλλωστε σε κάθε διακοπή εγκυμοσύνης σε μεγάλο μήνα, θα γνωρίζω πάντοτε ότι το μωρό μου είναι στο κοιμητήριο, δίπλα σε άλλα αγγελάκια, και αυτό να ξέρεις (αυτή η εικόνα του μνήματος) δεν αντέχεται με τίποτα.
Εύχομαι ειλικρινά να είσαι καλύτερα... ίσως το μόνο που χρειάζεται είναι λίγος χρόνος ακόμα.
Κουραγιο!!!μονο αυτο μπορω να σου πω γιατι ποτε δεν θα ξεχασεις το αγγελουδι σου!!!και οσοι σου λενε οτι ηταν πολυ μικρο...και ολα αυτα ειναι ατοπα!οσο και να ηταν ηταν κομματακι δικο σου και του ανδρα σου.Περασαμε και εμεις απο αυτο το μπονοπατι.Πριν ενα χρονο ειδαμε με τον ανδρα μου το θετικο τεστ...αν και δεν το σχεδιαζαμε...πολλα συναισθηματα.Το καλυτερο δωρο για τον γαμο μας που ειχε πολλες δυσκολιες..!!!το λαθος μας ηταν..ο γιατρος μας..δεν εδωσε καμμια προσοχη στον θυροειδη μου(γεννηθηκα χωρις αυτο και ειμαι με τ4 μια ζωη)..μου ειπε οτι δεν επιρρεαζει το μωρο και ουτε εξετασεις μου εδωσε να κανω ουτε χοριακες οθτε τιποτα!! Το αποτελεσμα...?!! 3 μηνες ονειρα για αυτο το αγνωστο πλασματακι...και ενα βραδυ αιμα.Πηγα νοσοκομειο..μασ στειλανε σπιτι...ξεκουραση ειπανε...μολισ πατησα το ποδι μου σπιτι αιμοραγια...πηραμε τηλ τον γιατρο ο οποιος μας "στολισε" που τον ξυπνησαμε(ηταν 1π.μ)...Ξαφνικα εισθανεσαι μονη σου...να κλαισ απο πονο και να εισαι μονη και να μην ξερεις τι να κανεις για ειναι καλα το πλασματακι σου.Μετα απο λιγες μερες επρεπε να κλεισουμε ραντεβου με τον γιατρο για να παμε επειγον στο νοσοκομειο για αποξεση.Το μωρο μου μου επεσε στα χερια οσο ετοιμαζομουν για το χειρουργειο...!!!η εικονα αυτη θα στοιχιονει παντα και εμενα και τον ανδρα μου( διοτι οση ωρα εγω ημουν με ναρκοση ο γιατρος εβγαλε το μωρο μου στο χωρο αναμονης μεσα σε ενα διαφανο πλαστικο κουτακι που περημενε ο ανδρας μου με αλλους γονεις...(μπαλονια λουλουδια)..και απλα κουνησε πανω κατω το μωρο μου και ειπε :"κοιτα να δεις τι εβγαλα"!!..Εχουν περασει 8-9 μηνες και εγω δεν το εχω ξεπερασει και ουτε θα το ξεπερασω ποτε...απλα λιγος χρονος υποθετω χρειαζεται!!!!Να χαιρεσαι την κορουλα σου και σου ευχομαι συντομα με ενα αλλο μπεμπακι στην αγγαλια σου!!
Έχω χάσει 2 με αυτόν τον τρόπο και ακόμη ένα, άρα 3....σε νιώθω. Δεν θα το ξεχάσεις ποτέ, αλλά σίγουρα θα το ξεπεράσεις!! Ο κόσμος προχωράει και σε λίγο θα κάνεις ένα αδερφάκι στο νινί σου!!
Κουραγιο κοριτσαρα! Ειμαι απο τις τυχερες που δεν εχουν χασει παιδακι αλλα στη δευτερη μου εγκυμοσυνη, οταν πηγα πρωτη φορα στη γυναικολογο, απο προβλημα στο μηχανιμα δεν φενοταν μωρακι και ειμασταν 75% για παλινδρομη και ακομα το σκευτομαι και ανατριχιαζω! Κατι που με βρισκει απολυτα συμφωνη ειναι "η μητροτητα ξεκιναει απ την στιγμη που θα αποφασισεις οτι θελεις παιδι, οχι αφου γεννηθει". Δεν πιστευω οτι ο πονος μπορει να φυγει ποτε, με τον καιρο ομως θα μαλακωσει και θα γινει πιο ανεκτος. Ψαξε γυναικες με παρομοιες εμπιριες και μοιρασου τα συνεσθηματα σου μαζι τους, συχνα βοηθαει να εισαι αναμεσα σε ατομα με ιδιες εμπιριες. Αν ξερεις αγγλικα μπες http://birthwithoutfearblog.com/2012/02/07/healing-through-loss/ και διαβασε και τα σχολια.
Φιλακια και ξανα κουραγιο!
Αγαπητή Κατερίνα
Συνήθως οι γιατροί λένε "ήταν για καλό!" . όΜως το αγέννητο παιδί είναι το τέλειο παιδί. και πρώτα απ' όλα είναι παιδί. Η απώλεια σπάνια συζητιέται. ¨Ομως είναι σημαντικό να υπάρχει πάντα η δυνατότητα να κλάψει η γυναίκα, να μιλήσει και να θρηνήσει για όσον χρόνο χρειάζεται.
Βρείτε ανθρώπους (που μπορούν να αντέξουν τον πόνο) και μοιραστείτε τα συναισθήματα σας.
Όσον αφορά τον άνδρα σας: το πένθος ο κάθε άνθρωπος το αντιμετωπίζει με τον δικό του τρόπο. Χρειάζεται και εκείνος χρόνο.
Εύχομαι ολόψυχα να φύγει ο πόνος και να μπορέσετε να χαρείτε την κορούλα σας.
Μολις πριν απο λιγες ωρες εμαθα πως το μωρακι μου δεν μεγαλωνει στην κοιλιτσα μου και θα πρεπει να το αφησουμε να φυγει,ειναι πολυ μικρο ακομα αλλα αυτο με κανει να νιωθω ανακουφυση!δεν θα ηθελα με τιποτα να εχω ενα αρρωστο μωρακι μεσα μου μονο και μονο γιατι εγω θελω οποσδηποτε να γινω μανα!Να σημειωσω οτι εχω κανει σπερματενχυση και μου ηταν πολυ δυσκολο να το αποκτησω,αλλα και παλι δεν θα αλλαζα το αποτελεσμα αφου δεν εχει την υγεια του...δεν εχω αλλα παιδακια για να παρηγορηθω αλλα δεν το βαζω κατω ο Θεος ξερει τι κανει...Για εμενα δεν υπαρχει λογος να θελεις ενα αρρωστο μωρακι που θα ταλαιπωρειται!!!Μακαρι ο Θεος να μου στειλει ενα γερο μωρακι που θα γεννηθει ευτυχισμενο!!!Πραγματικα ολα γινονται για καποιο λογο και ο λογος ειναι το καλο του μωρου και οχι της ψυχικης μας διαθεσης!μπορει να ακουγετε σκληρο αυτο που λεω αλλα θεωρο πως ο ρολος της μανουλας,αν και δεν ειμαι ακομα, ειναι να σκεφτεται παντα τι θα ηταν καλυτερο για το μωρο της!Μεχρι τοτε κανεις κουραγιο και ευχαριστεις το Θεο για αυτα που εχεις και οχι για αυτα που εχασες!
Ειναι φυσιολογικό αυτό που νιώθεις.ειμαι και εγώ παθουσα .εχω δυο κούκλες 6 και 4,5 χρόνων και πριν 3,5 χρόνια απέβαλε στον 5ο μήνα ένα αγοράκι.ενα χρόνο μου πήρε να το ξεπεράσω ( κι ακόμη μην νομίζεις ότι το έχω ξεχάσει απλά το έχω ακουμπήσει πολύ πίσω στο μυαλό μου και προσπαθώ να το ξεθαβω σπάνια).αυτο που θα σου πω εγώ με σιγουριά ειναι ότι ο χρόνος ειναι ο καλύτερος γιατρός και όσο για το παρών ειναι πολύ νωρίς ακόμη ζήσε χωρίς ενορίες αυτό που νιώθεις και μην κρυβεσαι πίσω από το δάχτυλο σου στην οικογένεια σου γιατί αυτό θα σας δημιουργήσει ένα τοίχο μεταξύ και θα σας απομακρύνει είμαι η μαμά Κορινα και σου εύχομαι να σου πανε όλα καλά από δω και οερα
θα πω κατι που ειναι ωμο ισως λιγο σκληρο. οι περισσοτερες αποβολες στο πρωτο τριμηνο οφειλονται σε γενετικους παραγοντες και σε χρωμοσωμικες ανωμαλιες. ειναι κυτταρα που διαιρουνται και σχηματιζονται αλλα, και αν κατι δεν παει καλα και δεν πετυχει ενα σωστο γενετικα εμβρυο η φυση εχει προβλεψει τη αποβολη. σιγουρα ειναι στεναχωρο ειδικα για καποιο ζευγαρι που θελει παρα πολυ παιδι αλλα ειναι μια φυσικη διεργασια οπως τοσες αλλες που συμβαινουν στο σωμα μας. και η φυση εχει προβλεψει την αναπαραγωγη κυριως ως μεσω συνεχισης των ειδων, κι οχι τοσο ως καλυψη συναισθηματικων αναγκων.
ειναι κατι πολυ συνηθισμενο τοσο στους ανθρωπους οσο και στα ζωα. λυπηρο μεν......
kai egw eixa mia apovoli prin kanw tin koroula mou kai imun kai gw diomisi minwn....den xerw an tha to xehasw pote....twra tha itan 1 etwn!ti na kanoume omws afou etsi apofasise o TheoS!eimai tis apopsis pws oti ginete sth zwh ginete gia kapoio logo.skepsou omws oti exeis to paidaki sou pou se xriazete perissotero ap ton kathena kai fysika ton adra sou pou thelete mazi xrono gia na to xeperasete...emena mou pire ligous mines kai xanaprospathisame kai ta kataferame!skepsou episis kapoies gunaikes pou theloun na ginoun manoules kai oxi mia fora exoun apovalei alla polles (fantasou psixologia)k den mporoun na kanoun paidakia!o xronos einai o kalyteros giatros gia ola!
Εχω δυο υπεροχα παιδακια αλλα παντα σκεφτομαι το μωρακι που εχασα στην πρωτη πρωτη μου εγκυμοσυνη και λεω τωρα θα ηταν 4,5 χρονων....Τον πρωτο καιρο στεναχωριομουν κι εκλεγα μεσα μου καθε μερα μεχρι να ξαναμεινω εγκυος...Μετα την γεννηση των παιδιων μου το σκεφτομαι πιο αραια αλλα ακομη με θλιβει ο χαμος του...Νομιζω παντα θα το θυμαμαι παρολο που το κενο του εχει καλυφθει...Αφησε λιγο το χρονο να περασει, δωσε και λιγο χρονο στον αντρα σου και ισως αργοτερα να το δει κι εκεινος θετικα για αλλη μια προσπαθεια...
Οποτε και να χασεις ενα μωρο, σε οποιο σταδιο ειναι δυσκολο να το ξεπερασεις η να το ξεχασεις.Αυτο το αγγελακι θα ηταν τωρα 2 μηνων,θα ηταν παιδακι.Οπως και μενα το πρωτο μου μωρακι που το εχασα 7 μισυ μηνων θα ηταν τωρα 4 μισυ ετων.Αν και εχω 2 παιδακια τωρα που ειναι η ζωη μου, το αγγελακι μου δεν το ξεχνω και καθε μερα το σκεφτομαι.
Σε καταλαβαινω τοσο πολυ.
Σου ευχομαι οτι καλυτερο και ποτε να μην ξεχασεις το αγγελουδακι σου
Μια μύλη κύηση, μια αποβολή, μια ολοκληρωμένη εγκυμοσύνη!!!Την πρώτη φορα που εμεινα εγκυος ειχα μυλη κύηση, το χαος, κλαμματα, απογοητευση, πανικός κλπ. Μετα απο 8 μήνες μενω εγκυος. Η εγκυμοσυνη μου ηταν υπεροχη και τωρα εχω ενα παλικαράκι κοντά στα 2.Το καλοκαιρι εχασα ενα μωράκι που ηταν μολις 9 εβδομάδων...και παλι χαος...ποτε δεν θα το ξεπεράσω αλλα προσπαθώ να ειμαι καλα για χαρη της οικογένειας μου... κουραγιο...ο χρονος ειναι ο καλυτερος γιατρος...
προς όλες και όλους (εδώ άλλα κυρίως "έξω") που λένε εντάξει, συμβαίνουν αυτά, καλύτερα τώρα παρά αργότερα, θα κάνεις άλλο και θα το ξεπεράσεις κλπ (τα οποία εν μέρει είναι αλήθεια). Αν είχατε μια γειτόνισσα 60-70 χρονών που μόλις είχε χάσει τον άντρα της ας πούμε από καρκίνο θα της λέγατε ποτέ "ε μωρέ συμβαίνουν αυτά" (που όντως συμβαίνουν!), "καλύτερα τώρα παρά αργότερα" (για να μην ταλαιπωρηθεί), θα βρεις άλλον άντρα και θα το ξεπεράσεις (στα 60 της μια γυναίκα άνετα μπορεί να ξαναφτιάξει τη ζωή της); Όχι, δεν θα της τα λέγατε, κι αν της τα λέγατε θα σας περνούσε για τρελές. Λοιπόν εγώ προτείνω να μην τα λέτε ούτε στις μαμάδες που έχουν χάσει ένα μωράκι, όσο μικρούλι κι αν ήταν αυτό. Όσο κι αν ισχύουν όλες οι παραπάνω φράσεις, νομίζω ένα απλό "ειλικρινά λυπάμαι" γλυκαίνει πολύ περισσότερο την καρδιά.
Καταρχάς να πω σε όλες τις κοπέλες που γράψανε εδώ για αυτό το θέμα και σε εσένα Κατερίνα μου, ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ γιατί είστε πολύ δυνατές και πολύ άξιες μαμάδες...Εγώ προσωπικά δε το έχω περάσει. Αλλά θεωρώ οτι για μία γυναίκα όπως και να έχει, και σε όποια φάση και να είναι, είναι μια απώλεια που δε θα τη ξεπεράσει ποτέ ολικά...Δε το ξεχνάς ποτέ εντελώς.Είναι ενα κομμάτι σου που φεύγει και θα σου λείπει πάντα.Κατερινάκι μου όμως έχεις τη κορούλα σου κι εκεί πρέπει να εστιάσεις τώρα...'Οσο για το σύζυγο είναι θεωρώ κι αυτός στενοχωρημένος γι'αυτό υπάρχει αυτή η αντίδραση και πιστεύω είναι προσωρινή.Απλά δε θέλει να ξαναπληγωθεί.Πιστεύω οτι μαζί και με το κουκλάκι σας θα φτιάξουν τα πράγματα και θα νιώσετε πολύ καλύτερα και οι δύο...<3
Και εγώ είχα μια παλλίνδρομη πριν κάνω το κοριτσάκι μου που τώρα είναι 4.5 χρονών. Αυτή τη στιγμή είμαι έγκυος στο δέυτερο κοριτσάκι μου και εύχομαι να πάνε όλα καλά. Δυστηχώς ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε να ξεπεράσω αυτό που μου συνέβει. Προφανώς είναι θέμα χαρακτήρα γιατί πιστευω ότι ποτέ δεν θα το ξεχάσω ή θα το ξεπεράσω.
Θέλει δύναμη και πολυ προσπάθεια και στήριξη! Εμείς περάσαμε 3 , με την τελευταία να είναι και η πιο έντονη!! Καταρρευσαμε και οι 2!! Εγώ πονούσα ψυχή κ σώμα και ο άντρας μου με έβλεπε να βουλιάζω, μη μπορώντας να κάνει κάτι!! Μια επίσκεψη σε ψυχολόγο και η επιτακτική ανάγκη να σώσουμε τη σχέση μας μας έβγαλε σιγά σιγά από το βάλτο! Ηθελε χρόνο και προσπάθεια! Τώρα έχουμε ένα πανέμορφο αγοράκι 10 μηνών... Βιώσει το όσο νίωθεις ότι έχεις ανάγκη, βάλε και τον άνδρα σου στο κόλπο( ο άνδρας στον ψυχολόγο έκλαψε και νομίζω ανακουφίστηκε), μετάόμως ανασυγκροτησου γιατί το παιδί σου χρειάζεται ευτυχισμένους γονείς και... Ενα αδελφάκι!!
Αγαπητή Κατερίνα,
Μην κακιώνεις στον άνδρα σου που σου λέει οτι δεν θέλει άλλο παιδι!
Είμαι σίγουρη ότι πόνάει όσο εσύ , οτι φοβάται μην πάθεις κάτι κακό και οτι σκέφτεται εσένα πάνω απο όλα ,να έχεις την υγεία σου, να είσαι εσύ καλά κ να είσαι δίπλα στην κόρη σας που σε εχει μεγαλύτερη ανάγκη!!
Πρέπει να σταθείς στα πόδια σου κ να βρείς τις ισορροπίες σου!!
Εχεις ενα παιδί δίπλα σ που σε χρειάζεται!Κράτα το αγγελάκι σου στην καρδιά σου κ ζήσε!!!
Με όλη μ την συμπάθεια,
Αλεξάνδρα
ειχα μια αποβολη στα 19 μου ηταν ομως σε πολυ αρχικο σταδιο λιγες μερες μετα μετα τον υπερηχο που ειχε δειξει μια κουκιδα, ουτε καρδια ουτε τιποτα, δεν ημουν καν σιγουρη τοτε αν ηθελα παιδι και δεν με εριξε ψυχολογικα.
νομιζω οτι περισσοτερο σε ριχνει η συμπεριφορα του αντρα σου που δε θελει ουτε ν ακουσει για αλλο παιδι παρα το ιδιο το γεγονος
Στα 22 μου ειχα τρεις αποβολες (η μια παραμονη του γαμου μου), ολοι με ειχαν τρελανει στις εξετασεις ωσπου βρεθηκε ενας βλακας που μου ειπε οτι δεν θα κανω παιδια ( φυσικα για να τα αρπαξει μεσω των φαρμακων που θα μου εδινε). Τελικα ανακαλυψα απο μονη μου οτι σε ολο αυτο εφταιγε ο θυροειδης μου!!!!!! Δοξα το ΘΕΟ τον ρυθμισα και πλεον στα 33 μου εχω ΤΡΙΑ γερα και ομορφα παιδακια ( τωρα ειναι 8 , 5 , και 2) . ποτε να μην το βαζετε κατω και ολα θα πανε μια χαρα!!!!!!
maria που ακριβως σχετιζεται ο θυρεοειδης? ολοι τον εχουν για την πιο ευκολη ασθενεια αλλα ολο και κατι καινουριο ακουω... μηπως δεν πρεπει να ανησυχω μονο για τα κιλα που φερνει ?
Κατερινα, δεν ξεχνιέτε ευκολα. Παντα θα ειναι στο πισω μερος του μυαλου σου. Ομως, εχεις ενα κοριτσακι να σκεφτεις. Ασε τα παλια και προχωρα σε αυτα που ερχονται. Εγω παντως αυτο εκανα...
Η ΑΝΥΠΟΜΟΜΗΣΙΑ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙΣ ΤΟ ΤΡΙΜΗΝΟ...Η ΑΝΑΜΟΝΗ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ ΧΕΡΑΚΙΑ ΚΑΙ ΠΟΔΑΡΑΚΙΑ ΚΙ ΟΜΩΣ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΥΠΕΡΗΧΟΥ ΜΑΥΡΗ! Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΑΠΟΒΟΛΗ 3 ΜΗΝΩΝ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΥΟ ΜΗΝΩΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΞΑΠΛΑ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑ ΣΥΣΠΑΣΕΙΣ ΚΑΙ 6 ΜΗΝΩΝ ΕΧΑΣΑ ΤΟΝ ΠΕΘΕΡΟ ΜΟΥ, ΠΕΝΘΟΣ! ΓΕΝΝΗΣΑ ΟΜΩΣ, ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΧΩ ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΑΓΟΡΑΚΙ 8 ΜΗΝΩΝ ΠΟΥ ΟΣΟ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΑ ΕΙΧΑ ΤΟΣΟ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟ ΕΙΝΑΙ...ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!1 ΞΕΧΑΣΑ ΤΙΣ ΑΠΟΒΟΛΕΣ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΠΟΥ ΑΠΕΚΤΗΣΑ ΠΑΙΔΙ, ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΝΑ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΕΥΛΟΓΙΑ!
Δε χρειάζεται να σου πω ότι κι εγώ είχα παλίνδρομη. Έτσι ονομάζεται. Θα σου πω ότι το έπαθα μια φορά πριν αποκτήσω το γιο μου και μια μετά. Για την ακρίβεια πριν λίγες μέρες. Την πρώτη φορά με είχαν πιάσει τα ψυχολογικά μου (ήμουν στις πρώτες εβδομάδες, παρόλα αυτά έκανα απόξυση) και συνεχώς το σκεφτόμουν ακόμα και αφού έκανα το παιδάκι μου και νόμιζα ότι δε θα το ξεπερνούσα και ότι μια ζωή θα έλεγα "και αν...;"
Έπρεπε να ξαναμείνω έγκυος και να πάθω τα όσα πέρασα πριν μόλις λίγες μέρες για να εκτιμήσω το ότι έχω ένα παιδάκι και ότι είμαι ζωντανή να το μεγαλώσω. Η κύηση τελείωσε στην 8η εβδομάδα, ο γιατρός θεώρησε ότι δεν επείγει η απόξυση και αφού πέρασαν μέρες αρκετές και φλέρταρα με τη σηψαιμία χαλαρά, μου έκανε απόξυση με πλήρη αποτυχία. Τίποτα δεν πήγε καλά, ανέβασα τρελό πυρετό με φριχτούς πόνους, ένιωθα να λιώνω μερα με τη μέρα, να μη με πιάνει καμιά αντιβίωση και όταν πια πήγα σε άλλο γιατρό...συνειδητοποίησα ΠΟΣΟ ΤΥΧΕΡΗ ΣΤΆΘΗΚΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΑ.Ένα βασανιστικό 10ημερο πέρασε με κοκτέιλ αντιβιώσεων και χαπιων που με είχαν κανει να σερνομαι από αδυναμία και υπόταση, μετρούσα κάθε 2 ωρες πυρετό και επαγρυπνούσα για οποιοδήποτε "ύποπτο σύμπτωμα" να φύγω ξανα για χειρουργείο... Δε με είχε καθαρίσει ο γιατρός συν λοίμωξη στη μήτρα... Αγωνιούσα για το τι θα γίνει. Έτσι, ενώ στην αρχή στεναχωριόμουν για το παιδί που ξανά-έχασα, μετά ΜΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ! Δεν ήταν να έρθει, οκ, είπα. Αλλά όχι να πάρει κι εμένα μαζί του! Πώς θα μεγάλωνα το παιδάκι μου;
Ξερω θα σας φανεί αναίσθητο, αλλά δε με πολυενδιαφέρει πια...έχω τα χεράκια του μικρού γύρω από λαιμό μου και ευχαριστώ το Θεό για αυτό! Δεν ξέρω αν θα προσπαθήσω πάλι για άλλο παιδάκι, πάντως δεν ψάχνω πια για αιτίες και λάθη. Απολαμβάνω το παρόν. Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα...
katerina,ena exw na sou pw......egw to febrouario eixa mia apoboli imoun 4 minwn......megalo sok......twra eimai egkios ekleisa ton 6o mina k akoma eimai mesa sto agxos min tixon k ginei pali kati......to febrouario gennaw theou thelontos.....o theoulis ton perasmeno febrouario mou pire ena mwraki k elpizw to febrouario pou mas erxetai na apoktisw to mwraki pou toso poli thelw.....sigoura tha skeftomai panta ma panta tin apoboli...apla o xronos giatreuei...den eimai opws imoun to proto diastima....
Όσο ψυχρα κι αν το χαρακτηρίζουν οι γυναικολόγοι όλου του κόσμου ως ''εμβρυο'' ήταν,είναι κ θα είναι πάντα το μωράκι σου από το πρώτο κιόλας κύταρο ήταν ζωντανό,με ψυχούλα!..Όσα παιδάκια κιαν αξιωθείς ν'αποκτήσεις με το σύντροφό σου θα χεις κιάλλο ένα αγγελούδι που πρόλαβε κι έζησε 2,5 μήνες κιας μη το βλέπουμε,ξέρουμε όταν κυοφορούμε οτι είναι εκεί.Όπως κ να χει πάντως,προσπάθησε να είσαι προσεκτική(όλες μας δηλ.να μην κάνουμε πράγματα πάνω απ'τις δυνάμεις μας κ να φροντίζουμε όσο μπορούμε τις εγκυμοσύνες μας) κ να μη χάνεις τα κουράγια κ την πίστη σου!
Εγώ δεν θα σε συμβούλευα να το προσπαθήσεις να το ξεχάσεις. Αντίθετα, να το θυμηθείς, να το θρηνήσεις όπως του αξίζει, να του κάνεις και μια τελετή αποχαιρετισμού, και να επισκέψεις στον εαυτό σου να το θυμάσαι για πάντα. Είναι μια απώλεια όπως τόσες άλλες στη ζωή. Αν δεν την ζήσουμε,αν δεν την βάλουμε κάτω από το χαλάκι, δεν θα την ξεπεράσουμε.
9 μήνες μετά και ακόμα το σκέφτεσαι βρε κοπέλα μου;Καταρχάς, ίσως θα πρέπει να αισθάνεσαι ευγνώμων και τυχερή που σου συνέβη η αποβολή αφού είχες ήδη αποκτήσει ένα μωρό. Σκέψου να σου συνέβαινε στο πρώτο παιδί, φαντάσου την αγωνία που περνούν τα ζευγάρια που παλεύουν για το πρώτο παιδί κι αυτό δε λέει να έρθει. Αυτό που σου συνέβη το έπαθα δύο φορές πρόσφατα, την πρώτη φορά απλώς σοκαρίστηκα λίγο, τη δεύτερη φορά στενοχωρέθηκα για μέρα κι αυτό ήταν όλο. Δεν θα κάτσω να κλαίω τη μοίρα μου. Βρήκα μια γιατρό ειδική σε τέτοια ζητήματα για να εντοπίσουμε την αιτία των δύο αποβολών και τελείωσε το ζήτημα. Πάμε για άλλα τώρα. Κατά πάσα πιθανότητα και αφού ήδη έχεις ένα παιδί αυτό που σου συνέβη ήταν απλώς τυχαίο, ίσως ένα ελαττωματικό ωάριο. Το ποσοστό των αποβολών/παλίνδρομων είναι γενικά πολύ ανεβασμένο τα τελευταία χρόνια, είναι κάτι που συμβαίνει σε άπειρες γυναίκες, ιδίως όσο αυξάνεται η ηλικία της μητέρας. Φαντάσου ότι όταν πήγα για την απόξεση στην κλινική ήταν μια κοπέλα πριν και μία μετά από μένα που έπαθαν το ίδιο και μάλιστα σε μια μικρή επαρχιακή πόλη.Προσπάθησε να μη σκέφτεσαι το χαμένο έμβρυο ως αυτό στο οποίο θα είχε εξελιχθεί αλλά ως αυτό που πραγματικά ήταν, δηλαδή μια μικρή μάζα από κύτταρα και τίποτα παραπάνω. Μη σκέφτεσαι δηλαδή πόσο χρονών θα ήταν σήμερα και πώς θα έμοιαζε κτλ. γιατί τέτοιες σκέψεις δε βγάζουν πουθενά. Και να είσαι σίγουρη ότι αργά ή γρήγορα θα αποκτήσεις και δεύτερο παιδάκι, στο τέλος λίγο πολύ όλοι τα καταφέρνουν!
Έχω ένα αγοράκι 105 ημερών. Είναι ήδη όλος μου ο κόσμος. Πριν από το μωράκι μου όμως είχα μείνει έγκυος το Νοέμβριο του 2010 με ΠΗΤ 9/7/11. Δυστυχώς εκείνο το μωράκι παλινδρόμησε και δεν τα κατάφερε. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο και η φύση μας προστάτεψε και τους δύο. Από την άλλη, αν είχα εκείνο, δε θα είχα το Βασιλάκη μου και το να μην τον έχω με τρελαίνει. Όμως, εκείνο το μωράκι ποτέ δεν το ξεχνάω. Ακόμη και φέτος που ήμουν λίγο πριν γεννήσω, όταν πήγε 9/7, η σκέψη μου ήταν σε εκείνη την ψυχούλα που χάθηκε...
Με τον καιρό, δε θα το ξεχάσουμε πιστεύω, απλώς ο πόνος λίγο μαλακώνει.
ειχα κ εγω μια αποβολη στις 5 εβδομαδες περιπου.ημουν τυχερη και δεν χρειαστηκα αποξεση. ετσι προσπαθησαμε αμεσως και τωρα ειμαι 6 μηνων στο δευτερο παιδακι μας! ολα πηγαινουν πολυ καλα και το περιμενουμε πως και πως! ευχομαι να το αφησετε γρηγορα πισω σας και να προσπαθησετε παλι!εχε πιστη στον εαυτο σου και θα πανε ολα καλα!
Γλυκιά μου Κατερίνα, μπορώ να σε καταλάβω απόλυτα! Εχω μια υπέροχη κόρη 7 χρονών, την Ελένη, και πριν 2 χρόνια το τεστ βγήκε θετικό γεμίζοντάς με απίστευτη χαρά, καθώς ήταν άλλο ένα δώρο εξ ουρανού! Η μικρή είχε ενθουσιαστεί στην ιδέα του νέου μέλους, ερχόταν μιλούσε στην (ανύπαρκτη μέχρι τότε) κοιλιά για να την ακούσει το μικρό της αδερφάκι. Αρχισαν και να συρρέουν σπίτι μικρά δωράκια, από πιπίλες μέχρι καλτσάκια, ίσα ίσα για να αρχίσω να γλυκαίνομαι με τα τόσα μικρά ρουχαλάκια! 25 Μαιου. Ξύπνησα με σταγόνες αίμα ικανές να μου προκαλέσουν τρομερή ανησυχία..Ο γιατρός τηλεφωνικά μου συνέστησε ξάπλα επειδή είχα πιθανή αποκόλληση πλακούντα. Επεσα στο κρεβάτι και ο Θοδωρής μου προσπαθώντας να με καθησυχάσει έψαχνε στο ίντερνετ για παρόμοιες περιπτώσεις κι οι περισσότερες αναφέρονταν σε αποκόλληση πλακούντα, που οι μανούλες με προσοχή και ξάπλα γεννούσαν πανέμορφα και υγιή μωρά! Μέχρι που το μάτι μας έπεσε πάνω σε μια περίπτωση ''παλινδρόμησης''. Θυμάμαι κοιταχτήκαμε με απορία πριν αρχίσουμε να ενημερωνόμαστε παραπάνω, καθώς δεν έτυχε ποτέ να το ακούσουμε, εξάλλου η εγκυμοσύνη της Ελένης ήταν ομαλή. Τώρα πλέον το ήξερα, ήταν η μόνη λέξη που δεν ήθελα να ακούσω να ξεστομίζει ο γιατρός. Μετά από 2 μέρες (έλειπε ο γιατρός μας) τον επισκεφθήκαμε. Η αιμορραγία συνεχιζόταν. Τα λεπτά στο δωμάτιο αναμονής μέχρι να ρθει η σειρά μου ατελείωτα. Ο Θοδωρής να με βλέπει και να με καθησυχάζει όσο μπορεί. Κι εγώ να σκέφτομαι μοναχά την μία αυτή λέξη που δεν ήθελα να ακούσω... Στην εξέταση ο γιατρός σιωπηλός κι αγωνία μου να χτυπάει κόκκινο. Πλέον ήξερα ότι κάτι τρέχει. Συνεχίζοντας την εξέταση τον ρωτήσαμε αν είναι όλα καλά. Το μικρό μας στον υπέρηχο σαν ένα κουβαράκι είχε τυλιχτεί, όπως ένα μωρό που φοβάται. (πφφ πάλι κλάματα) Κι άρχισε να μας μιλάει ο γιατρός. Κι άκουσα την μία αυτή λέξη που τόσο έτρεμα ν ακούσω. "το μωρό μας παλινδρόμησε" Αυτό ήταν η πλήρης κατάρρευση. Η αιμορραγία αυξήθηκε τόσο πολύ που έκλεισε το ιατρείο του μισή ώρα μετά και κάναμε εισαγωγή. Θυμάμαι την ώρα που πήγαινα με τον Θοδωρή στην αίθουσα για να με ετοιμάσουν και νομίζω ακόμη οτι είναι ένα κακό όνειρο. Ηταν 4 μηνών, με υγρό στην σπονδυλική στήλη και νεκρό μέσα μου μια βδομάδα, χωρίς να έχω καταλάβει κάτι (πλην της αιμορραγίας φυσικά και το ότι το στήθος μου δεν το ένιωθα τόσο πρησμένο, πράγμα που δε το θεώρησα ανησυχητικό για να απευθυνθώ στο γιατρό μου.) ''Μην στεναχωριέσαι'' άκουγα, ''θα κάνεις κι άλλο'' ''23 χρονών είσαι μόνο, έχεις χρόνια μπροστά σου''κι άλλα συναφή. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι από τη στιγμή που το τεστ βγήκε θετικό ήταν θέμα χρόνου να το κρατήσω και να το σφίξω στην αγκαλιά μου, άρχισα να προσαρμόζω τη ζωή μου στα νέα αυτά δεδομένα. Ναι ξέρω κι άλλες μανούλες τα έχασαν 8 μηνών ή ακόμη χειρότερο αφού γέννησαν. Εγώ ξέρω οτι αυτό το μικρό σποράκι το λάτρεψα σαν να χε γεννηθεί! Τα πράγματα του είναι σε ένα κουτί που φτιάξαμε μαζί με την Ελένη και είναι στο σαλόνι μας για να μας θυμίζει πάντα ότι έχουμε έναν άγγελο να μας προσέχει!! Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, όσο χαζό κι αν ακούγεται και θα είναι πάντα το δεύτερο μωρό μου! Θα κάνουμε πολλά παιδιά ακόμη, γιατί το γελιο τους είναι η μεγαλύτερη ευλογία, αλλά δεν σου κρύβω ότι οι φίλες μου γέννησαν τώρα και η ιδέα ενός τρίτου μωρού με δελεάζει! Ο φόβος πάντα υπάρχει από την στιγμή που το έζησα, αλλά δεν θα τον αφήσω να με κυριεύσει. Ελπίζω να τα ξαναπούμε με τα τρίτα μωρά μας αγκαλιά!
ΕΙΜΑΙ 41 ΧΡΟΝΩΝ ,ΕΧΩ ΜΙΑ ΚΟΡΟΥΛΑ 7 ΧΡΟΝΩΝ. ΤΗΝ ΑΠΕΚΤΗΣΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 3 ΑΠΟΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΓΕΝΝΑ ΣΤΗΝ 26η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΟΠΟΥ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΠΕΘΑΝΕ. ΟΣΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΠΕΡΑΣΕΙ, ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΤΟ ΚΟΥΒΑΛΑΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ. ΟΣΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΤΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ, ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙΣ ΕΣΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.Ή ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΞΕΧΑΣΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ. (ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΝΤΑΙ ΕΤΣΙ ΣΥΝΗΘΩΣ).ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΑΡΩΤΙΕΣΑΙ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΣΕ ΣΕΝΑ? ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ, ΜΗΝ ΣΠΑΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ.ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ, ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ ΘΕΤΙΚΑ.Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΣΟΥ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ, ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟ ΚΥΗΜΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΤΕ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ. ΣΚΕΨΟΥ ΟΤΙ ΑΝ ΑΥΤΟ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ, ΘΑ ΗΤΑΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ.ΚΑΙ ΠΡΩΤΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ.ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΩ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΘΕΙΣ ΣΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ ΑΝ ΘΕΛΕΤΑΙ ΞΑΝΑΠΡΟΣΠΑΘΕΙΤΕ.ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΣΚΟΠΟ, ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΑΡΓΑ Ή ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΟΝ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ.ΜΕΙΝΕΤΕ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΖΥΓΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΤΟ ΠΑΡΕΑ.ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΝΤΙΔΡΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ, ΑΛΛΑ ΔΩΣΤΕ ΧΩΡΟ Ο ΕΝΑΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΟΛΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΠΩΣ ΠΡΩΤΑ. ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΟΤΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ 95% ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ!!!ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΣΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. ΜΕ ΗΡΕΜΙΑ,ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, Ο ΠΟΝΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΛΙΓΟΣΤΕΥΕΙ.ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ!!!
Κοπέλα μου, ναι μπορεί να το ξεπεράσεις, δε θα το ξεχάσεις όμως. Ήταν ένα πλασματάκι που μεγάλωνε μέσα σου και τώρα είναι ένα αγγελούδι. Όντως όπως συνειδητοποιώ κι εγώ εδω μέσα, οι περισσότερες τελικά κάποια στιγμή χάσαμε ένα ή και περισσότερα μωράκια, αλλά αυτό δε μας πτοεί, απλά μας δείχνει ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο σε αυτή τη ζωή. Εσύ είσαι από τις ¨τυχερές", γιατί έχεις ηδη ένα παιδάκι στη ζωή σου. Αυτό δε σημαίνει ότι πονεσες λιγότερο. Σου εύχομαι να μη χρειαστεί να ξαναζήσεις κάτι τέτοιο και να αποκτήσεις σύντομα το δεύτερο παιδάκι σου! Όσο για τον άντρα σου, δώσε του χρόνο, ίσως περισσότερο απ' ότι χρειάζεσαι εσύ. Εκείνος φοβάται και στενοχωριέται όχι μόνο για το μωρό, αλλά και για σένα...
κατερινα μου σε καταλαβαινω απολυτα το εζησα κιεγω 2 φορες δυστηχως η πρωτη φορα ηταν στο πρωτο μου παιδακι που δεν γεννηθηκε ποτε το ηθελα σαν τρελη προσπαθουσαμε 2 χρονια κιοταν ηρθε μας γεμισε χαρα οχι για πολυ ομως εφυγε γρηγορα ακομα δεν το εχω ξεπερασει κιας εχω τον γιο μου τον οποιο τον απεκτησα μετα απο προσπαθειες 3 χρονων και ειναι ηδη 3 χρονων δηλαδη μιλαμε για 6 χρονια ο πρωτος χρονος βεβαια ηταν δυσκολος πολυ θρηνησα εκλαψα χτυπηθηκα δεν κοιμομουν τα βραδυα κλαιγοντας παραμονη πρωτοχρονιας θυμαμαι ηταν πηγαμε στης αδελφης μου να αλλαξουμε τον χρονο εκεινη με την ομορφη κοιλιτσα της (ειχαμε μεινει μαζι εγκυες)ολοι να της ευχονται χαρα γελια χαμογελα κιεγω κενη αδεια κανεις δεν θυμονταν το δικο μου μωρακι μονο εγω πονουσα...γυρισαμε στο σπιτι ξαπλωσα κιετσι εκλαιγα μεχρι το πρωι ο αντρας μου απλα με ειχε αγκαλια ξεσπασα εκεινη τη μερα την αλλη μερα πρωτοχρονια ολοι ρωταγαν γιατι ηταν πρησμενα τα ματια μου τπτ λεω ξεχασα να βγαλω τους φακους....ακομα το θυμαμαι και ποναω θα ειχα αλλο ενα παιδακι σχεδον 5 χρονων η ζωη συνεχιζετε καταιρινα μου κλαψε ξεσπασε παντα θα το θυμασαι απλα καποια μερα δεν θα σε ποναει τοσο πολυ......
Υπάρχει και χειρότερο, να σου τυχει κατι ασχημο και να ειναι η πρώτη σου εγκυμοσύνη!!! ειχες το μωράκι σου το ξεπερασες και γρηγορα..... κοίτα το παιδάκι σου και ολα θα πανε καλα..... να ξερεις οτι γυναικες εδω μεσα εχουν περάσει χειροτερες περιπτωσεις περιμένοντας το ένα το πολυποθητο...
σταθηκα τυχερη μεσα στην ατυχια μου οταν 2 μηνων παλλινδρομησε το ενα διδυμακι μου...ριξαμε τοτε ολη μας την εννοια στην σωτηρια του αλλου τοσο πολυ που ηταν αδικο που δε το σκεφτηκαμε οσο του αξιζε...δε θα το ξεχασεις ποτε,στο εγγυομαι...ο πονος θα περασει με τον καιρο,θα σου μεινει μονο ενα "αχ"..."αχ τωρα θα ειχα 4 παιδακια","αχ τωρα πως θα ηταν το μωρακι μου τωρα"...δωσε χρονο και στο σωμα σου και στην ψυχη σου...και φυσικα και στον αντρα σου...θα γαληνεψετε και θα ερθει μονη της η επιθυμια για ενα ακομη παιδακι!μια αγκαλια απο μενα!
Καθε εμποδιο για καλο!!!! Νομιζω παντως πως θα το εχεις μεγενθυνει μεσα σου πολυ! Το θεμα ειναι να το ξεπερασεις γρηγορα ωστε να ξαναπροσπαθησεις πιο δυναμικα! Ειδικα τωρα ποτ απεβαλες, η συλληψη ειναι πιο ευκολη κ ο οργανισμος καθαρος! Να σου πω,ειχα κ εγω μια αποβολη,6 1/2 βδομαδων,κ να σου πω δεν το πολυανελυσα,χαρηκα απλα που ο οργανισμος μου το αβαγνωρισε ως λαθος κ το απεβαλλε! Κ τελος! Να εισαι χαρουμενη που οτι εγινε εγινε για προστασια του οργανισμοτ σοτ κ χαρουμενη που ηταν τοσο νωρις!
lupamai polu pou apeballes..telika exei sumbei stis perissoteres apo mas!egw to 3eperasa otan pia gennhsa to gio mou-kai se olh thn egkumosunh asfalws kai hmoun mesa sthn agwnia gia to an 8a ta kataferoume auth th fora-8a se sumbouleua na mhn to skeftesai,den uparxei kati pou 8a mporouses na kaneis....euxomai na alla3ei gnwmh o antras sou kai na xarisete ena adelfaki sthn koroula sou suntoma!!!!
αυτο που περασες εσυ το εχω περασει 5 φορες...κ δυστηχως δεν ειμαι τυχερη σαν κ εσενα γιατι εγω δεν εχω κανενα παιδακι..γιατι οπως κ να το κανεις οταν εχεις ενα μικρο ζουζουνι να γυρναει μεσα στο σπιτι το ξεπερνας πιο ευκολα...εγω εχω να σου πω μια κ μονο συμβουλη..η φυση θελησε αυτο το μικρο εμβρυο να μην γινει μωρο για τους δικους της λογους..με το να σκεφτεσαι ομως αυτο το περιστατικο συνεχεια κ να λες ποτε θα το ξεπερασω χανεις φοβερες στιγμες με την μικρουλα σου...οτι εγινε εγινε κ ανηκει στο παρελθον να μην ειμαστε μοιρολατρες παμε παρακατω..1 στις 3 εγκυμοσυνες καταληγουν σε αποβολη δεν ειναι τυχαιο που παρα πολλες κοπελες το εχουμε περασει εστω κ μια φορα...εχεις το κοριτσακι σου μην το αφησεις αυτο το γεγονος να σε τρωει αν ειναι να ερθει ενα καινουργιο μικρο καλως να ορισει!αν ο αντρας σου ειναι σιγουρος οτι μια επομενη εγκυμοσυνη με οποιοδηποτε αποτελεσμα κ αν εχει δεν θα σε ριξει στα πατωματα κ θα γινεις χειροτερα πιστευω οτι θα την θελεησει κ εκεινος...φιλια πολλα στην ζουζουνα σου!!!
Αγαπητή Κατερίνα,
Εχω ένα γιο 3 ετών που είναι και εμένα η ζωή μου!
Τον απέκτησα με δεύτερη προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Τον περασμένο Μάρτιο έκανα μία προσπάθεια για να αποκτήσω ένα δεύτερο
παιδάκι με την ίδια μέθοδο.Δυστυχώς δεν τα κατάφερα.Ο γιατρός έβαλε στη μήτρα μου 3 έμβρυάκια σε στάδιο βλαστοκύστης όπου το ένα ήταν εξαιρετικό.Πριν ακόμη κάνω τη χοριακή ονειρευόμουν το μωρό!!Απογοητεύτηκα πολύ...ακόμα το σκέφτομαι..αν είχα μείνει σε λίγες μέρες θα το έφερνα στον κόσμο..δεν το βάζω όμως κάτω..το ίδιο κάνε και εσύ..και όλες όσες θέλουν πολύ ένα παιδί!
Κοπέλα μου γλυκιά, καταλαβαίνω τον πόνο και το κενό που αισθάνεσαι... Έχω κι εγώ μια κορούλα έξι μηνών που είναι όλη μου η ζωή. Πριν την αποκτήσω βίωσα κι εγώ μια παλίνδρομη κύηση στους 2,5 μήνες η οποία με πόνεσε απίστευτα πολύ, με πλήγωσε και θα μείνει για πάντα μέσα μου μία πικρία όσα παιδάκια κι αν αποκτήσω! όπως και να το δεις, ότι και να σκεφτείς, όσα παιδάκια και να έχεις είναι μια τεράστια απώλεια που όμοιά της εύχομαι καμία γυναίκα να μη ζήσει! Δε θα ξεχάσω ποτέ τη στεναχώρια και τη θλίψη που με διακατείχε για καιρό... Ο χρόνος απλά σε βοηθάει να το ξεπεράσεις και να συνεχίσεις όχι όμως να ξεχάσεις. Είναι απόλυτα φυσιολογικό λοιπόν να το σκέφτεσαι ειδικα όσο ακόμη είναι νωπό... Να πάιρνεις δύναμη από την κορούλα σου και να μην πάψεις να προσπαθείς για δεύτερο παιδάκι εφόσον το επιθυμείς!
Κοπέλα μου ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός και θα το ξεπεράσεις όπως πολλές που περάσαν απο κάτι παρομιο να ασχοληθείς με την κοράκλα σου και να μην το σκέφτεσαι γιατι περισσότερο θα πονάς έτσι... το ότι όλοι το ξέχασαν σαν να μην έγινε δεν μπορω να το πιστέψω και λέω μιπως το κάνουν σαν να το ξέχασαν για να μην σε πονέσουν περισσότερο?... όλα καλά θα πάνε και σύντομα θα κάνεις άλλο παιδί ο άντρας σου μπορει να μην θέλειν α ακούσει για παιδί τώρα γιατι ακόμα και αυτον κατα βάθος τον πονάει και φοβάται μην σου συμβεί πάλι το ίδιο γιατί πρώτα πονάει για σένα και μετα για το παιδί που χάθεικε
Την Κυριακή έκανα απόξεση μετά από παλινδρόμηση. Μπορούσε να είχε σωθεί το παιδάκι μου. Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη, από εξωσωματική, έκανα κάθε μέρα αντιπηκτικές, λόγω θρομβοφιλίας. Ξεκίνησα με τις innohep 0.45 και όταν συμπλήρωσα την 9η εβδομάδα, έκανα εξέταση αίματος που έδειξε ότι χρειάζομαι μεγαλύτερη δόση. Οπότε έκανα κάθε μέρα μια ένεση των 0,5. Και όλα πήγαν καλά. Γέννησα την κορούλα μου. 14 μήνες μετά έμεινα έγκυος φυσιολογικά. Δεν το πίστευα. Τρελή χαρά. Ξεκίνησα πάλι με ενέσεις των 0,45 Το πήρα πολύ χαλαρά το θέμα, επειδή δεν είχα αποκόλληση, όπως την 1η φορά και γενικά ούτε κάποιο άλλο θέμα .. ακούσαμε και την καρδιά του 2 φορές. Και ξαφνικά το χάσαμε την 11 βδομάδα. Αμέλησα να κάνω την εξέταση αίματος έγκαιρα. Μου την είχε γράψει από τις 22/11 και εγώ περίμενα να πάω τελευταία στιγμή, λίγο πριν λήξει η συνταγή.. Σάββατο 8/11 βλέπω λίγα καφέ υγρά.. πάμε στο νοσοκομείο και μας λέει πως έχει πεθάνει το μωράκι μας. Απόξεση την επόμενη μέρα. Το στείλαμε για καρυότυπο. Αλλά είμαι σίγουρη πως δεν είχε τίποτα το μωρό. Εγώ το σκότωσα. Είμαι σίγουρη πως θα βρουν θρόμβους στον πλακούντα. Μάλλον δεν έπαιρνε οξυγόνο το μωρό μου. Αν είχα κάνει την εξέταση αίματος πιο νωρίς, θα έδειχνε ότι έπρεπε να αυξήσω την δόση της ένεσης. Τι μεγάλο λάθος έκανα. Ήμουν τόσο χαλαρή επειδή αυτή η εγκυμοσύνη ήρθε φυσιολογικά και δεν έκανα την εξέταση. Από την αρχή της εγκυμοσύνης έλεγα πότε θα κάνω την εξέταση και μετά μου έδωσε τη συνταγή και απλά καθυστέρησα να πάω. Αφού ήξερα πως έχω προβλημα γιατί φέρθηκα τόσο επιπόλαια και έχασα το μωρό μου; Δε το χωράει ο νους μου, το σκότωσα ενώ δεν έφταιγε σε τίποτα
Πριν 23 μερες εκανα αποξεση λογω αποβολης. Ημουν στις 11 περιπου εβδομαδες και το ειχα επιτυχει με σπερματεκχυση. Μετα απο 2 χρονια παντρεμενη κ χωρις την πολυ ποθητη εγκυμοσυνη ηταν οι πιο ευτυχισμενες εβδομαδες τις ζωης μου μεχρι που στον υπερηχο ειδαμε πως δεν χτυπουσε η καρδουλα του. Μετα απο αυτο δεν εχω νιωσει μεγαλυτερη θλιψη κ απογοητευση στη ζωη μου.εκλαιγα καθε μερα κ δεν το αντεχα να αντικριζω εγκυες. Προσπαθω να σκεφτομαι λογικα αλλα δεν παυει ο πονος. Νομιζω οτι δεν θα γινω μανουλα ποτε...και το χειροτερο δεν εχω μαθει ακομα το λογο,ο γιατρος μου δεν μου δωσε καμια εξηγηση,συμβουλη τιποτα. Νιωθω πολυ θυμο παραλληλα κ με ενοχλει που ειναι τοσο απαθης κ σχεδον απανθρωπος.το μονο που μου ειπε πριν την αποξεση ηταν "παμε να τελειωνουμε" και ενα ξερο κουραγιο. Φοβαμαι οτι θα χασω το μυαλο μου. Νιωθω πως κανεις δεν μπορει να με νιωσει. Αν ειχα ηδη ενα παιδι ισως να ταν διαφορετικα. Αλλα μαλλον δεν θα το νιωσω ποτε αυτο το υπεροχο συναισθημα τις μητροτητας. Ειμαι πολυ απαισιοδοξη με καποιες αναλαμπες αισιοδοξιας κ καλης διαθεσης. Απλα ειναι παρα πολυ για μενα να το αντεξω...Μακαρι να ερθει γρηγορα μια νεα εγκυμοσυνη αλλα δεν το βλεπω...
Αγαπητή Κατερίνα, την ημέρα που ανήρτησες το μήνυμά σου, στις 12 Νοεμβρίου 2012, έχασα το δικό μου μωράκι, το αγοράκι μου. Ήμουν στην τελευταία ημέρα του 8ου μήνα της κύησης και περίμενα να γεννήσω στις επόμενες 15 ημέρες. Ήταν η πρώτη μου εγκυμοσύνη, η οποία μάλιστα ήταν εντελώς ανέφελη. Όλα έγιναν ξαφνικά σε μία παραζάλη. Τη μία μέρα το αγοράκι μου ήταν καλά, την επόμενη, σαν αναπνοή, έφυγε για πάντα. Είναι πολύ σκληρό και πολύ νωπό, με πληγώνει απίστευτα, σχεδόν ακόμα δεν το πιστεύω, ακόμα και τώρα που γράφω για αυτό το θέμα, νομίζω ότι συνέβη σε κάποιαν άλλη και όχι σε μένα. Οι γιατροί είπαν ότι μάλλον οφείλεται σε θρόμβο στην ομφαλιαία αρτηρία. Τώρα , παλεύω για να ξαναβρώ τις ισορροπίες μου, να επαναπροσδιορίσω τον εαυτό μου, τη σχέση με τον άντρα μου, σκέψου ότι αυτό μας συνέβη 12 ημέρες μετά το γάμο μας...στην καλύτερή μας στιγμή. Ήταν σχεδόν σαδιστικό. Το μωρό μου σήμεα θα ήταν περίπου 1 1,5 μηνών και δεν περνά ούτε στιγμή που δεν το σκέφτομαι, το έχω πάντοτε στην καρδιά και την ψυχή μου, προσεύχομαι να είναι κοντά στο Θεό και να το προσέχει και να το αγαπά, όπως θα το έκανα εγώ.. Κάθε απώλεια μωρού, εμβρύου, όπως θες πεστο, είναι σημαντική, σε οποιαδήποτε στιγμή της κύησης και αν συμβεί. Δεν έχει σημασία αν συνέβη στο 1ο ή στο 2ο ή στο 3ο τρίμηνο. ΠΟΝΑΕΙ εξίσου το ίδιο, γιατί κουβαλάς μία ψυχούλα, ένα αγγελούδι από την πρώτη στιγμή της σύλληψης, Αυτό πιστεύω. Απλά, σκέψου ότι στη δική σου περίπτωση, έχεις μόνο την ανάμνηση του περιστατικού, ενώ στη δική μου περίπτωση, όπως άλλωστε σε κάθε διακοπή εγκυμοσύνης σε μεγάλο μήνα, θα γνωρίζω πάντοτε ότι το μωρό μου είναι στο κοιμητήριο, δίπλα σε άλλα αγγελάκια, και αυτό να ξέρεις (αυτή η εικόνα του μνήματος) δεν αντέχεται με τίποτα. Εύχομαι ειλικρινά να είσαι καλύτερα... ίσως το μόνο που χρειάζεται είναι λίγος χρόνος ακόμα.
Πόσο καιρό σου πήρε να το ξεπεράσεις; Έχω την ίδια ιστορία και δεν ξέρω πόσο καιρό θα αντέξω.. πονάει υπερβολικα
Κουραγιο!!!μονο αυτο μπορω να σου πω γιατι ποτε δεν θα ξεχασεις το αγγελουδι σου!!!και οσοι σου λενε οτι ηταν πολυ μικρο...και ολα αυτα ειναι ατοπα!οσο και να ηταν ηταν κομματακι δικο σου και του ανδρα σου.Περασαμε και εμεις απο αυτο το μπονοπατι.Πριν ενα χρονο ειδαμε με τον ανδρα μου το θετικο τεστ...αν και δεν το σχεδιαζαμε...πολλα συναισθηματα.Το καλυτερο δωρο για τον γαμο μας που ειχε πολλες δυσκολιες..!!!το λαθος μας ηταν..ο γιατρος μας..δεν εδωσε καμμια προσοχη στον θυροειδη μου(γεννηθηκα χωρις αυτο και ειμαι με τ4 μια ζωη)..μου ειπε οτι δεν επιρρεαζει το μωρο και ουτε εξετασεις μου εδωσε να κανω ουτε χοριακες οθτε τιποτα!! Το αποτελεσμα...?!! 3 μηνες ονειρα για αυτο το αγνωστο πλασματακι...και ενα βραδυ αιμα.Πηγα νοσοκομειο..μασ στειλανε σπιτι...ξεκουραση ειπανε...μολισ πατησα το ποδι μου σπιτι αιμοραγια...πηραμε τηλ τον γιατρο ο οποιος μας "στολισε" που τον ξυπνησαμε(ηταν 1π.μ)...Ξαφνικα εισθανεσαι μονη σου...να κλαισ απο πονο και να εισαι μονη και να μην ξερεις τι να κανεις για ειναι καλα το πλασματακι σου.Μετα απο λιγες μερες επρεπε να κλεισουμε ραντεβου με τον γιατρο για να παμε επειγον στο νοσοκομειο για αποξεση.Το μωρο μου μου επεσε στα χερια οσο ετοιμαζομουν για το χειρουργειο...!!!η εικονα αυτη θα στοιχιονει παντα και εμενα και τον ανδρα μου( διοτι οση ωρα εγω ημουν με ναρκοση ο γιατρος εβγαλε το μωρο μου στο χωρο αναμονης μεσα σε ενα διαφανο πλαστικο κουτακι που περημενε ο ανδρας μου με αλλους γονεις...(μπαλονια λουλουδια)..και απλα κουνησε πανω κατω το μωρο μου και ειπε :"κοιτα να δεις τι εβγαλα"!!..Εχουν περασει 8-9 μηνες και εγω δεν το εχω ξεπερασει και ουτε θα το ξεπερασω ποτε...απλα λιγος χρονος υποθετω χρειαζεται!!!!Να χαιρεσαι την κορουλα σου και σου ευχομαι συντομα με ενα αλλο μπεμπακι στην αγγαλια σου!!
Έχω χάσει 2 με αυτόν τον τρόπο και ακόμη ένα, άρα 3....σε νιώθω. Δεν θα το ξεχάσεις ποτέ, αλλά σίγουρα θα το ξεπεράσεις!! Ο κόσμος προχωράει και σε λίγο θα κάνεις ένα αδερφάκι στο νινί σου!!
Κουραγιο κοριτσαρα! Ειμαι απο τις τυχερες που δεν εχουν χασει παιδακι αλλα στη δευτερη μου εγκυμοσυνη, οταν πηγα πρωτη φορα στη γυναικολογο, απο προβλημα στο μηχανιμα δεν φενοταν μωρακι και ειμασταν 75% για παλινδρομη και ακομα το σκευτομαι και ανατριχιαζω! Κατι που με βρισκει απολυτα συμφωνη ειναι "η μητροτητα ξεκιναει απ την στιγμη που θα αποφασισεις οτι θελεις παιδι, οχι αφου γεννηθει". Δεν πιστευω οτι ο πονος μπορει να φυγει ποτε, με τον καιρο ομως θα μαλακωσει και θα γινει πιο ανεκτος. Ψαξε γυναικες με παρομοιες εμπιριες και μοιρασου τα συνεσθηματα σου μαζι τους, συχνα βοηθαει να εισαι αναμεσα σε ατομα με ιδιες εμπιριες. Αν ξερεις αγγλικα μπες http://birthwithoutfearblog.com/2012/02/07/healing-through-loss/ και διαβασε και τα σχολια. Φιλακια και ξανα κουραγιο!
Αγαπητή Κατερίνα Συνήθως οι γιατροί λένε "ήταν για καλό!" . όΜως το αγέννητο παιδί είναι το τέλειο παιδί. και πρώτα απ' όλα είναι παιδί. Η απώλεια σπάνια συζητιέται. ¨Ομως είναι σημαντικό να υπάρχει πάντα η δυνατότητα να κλάψει η γυναίκα, να μιλήσει και να θρηνήσει για όσον χρόνο χρειάζεται. Βρείτε ανθρώπους (που μπορούν να αντέξουν τον πόνο) και μοιραστείτε τα συναισθήματα σας. Όσον αφορά τον άνδρα σας: το πένθος ο κάθε άνθρωπος το αντιμετωπίζει με τον δικό του τρόπο. Χρειάζεται και εκείνος χρόνο. Εύχομαι ολόψυχα να φύγει ο πόνος και να μπορέσετε να χαρείτε την κορούλα σας.
Μολις πριν απο λιγες ωρες εμαθα πως το μωρακι μου δεν μεγαλωνει στην κοιλιτσα μου και θα πρεπει να το αφησουμε να φυγει,ειναι πολυ μικρο ακομα αλλα αυτο με κανει να νιωθω ανακουφυση!δεν θα ηθελα με τιποτα να εχω ενα αρρωστο μωρακι μεσα μου μονο και μονο γιατι εγω θελω οποσδηποτε να γινω μανα!Να σημειωσω οτι εχω κανει σπερματενχυση και μου ηταν πολυ δυσκολο να το αποκτησω,αλλα και παλι δεν θα αλλαζα το αποτελεσμα αφου δεν εχει την υγεια του...δεν εχω αλλα παιδακια για να παρηγορηθω αλλα δεν το βαζω κατω ο Θεος ξερει τι κανει...Για εμενα δεν υπαρχει λογος να θελεις ενα αρρωστο μωρακι που θα ταλαιπωρειται!!!Μακαρι ο Θεος να μου στειλει ενα γερο μωρακι που θα γεννηθει ευτυχισμενο!!!Πραγματικα ολα γινονται για καποιο λογο και ο λογος ειναι το καλο του μωρου και οχι της ψυχικης μας διαθεσης!μπορει να ακουγετε σκληρο αυτο που λεω αλλα θεωρο πως ο ρολος της μανουλας,αν και δεν ειμαι ακομα, ειναι να σκεφτεται παντα τι θα ηταν καλυτερο για το μωρο της!Μεχρι τοτε κανεις κουραγιο και ευχαριστεις το Θεο για αυτα που εχεις και οχι για αυτα που εχασες!
Ειναι φυσιολογικό αυτό που νιώθεις.ειμαι και εγώ παθουσα .εχω δυο κούκλες 6 και 4,5 χρόνων και πριν 3,5 χρόνια απέβαλε στον 5ο μήνα ένα αγοράκι.ενα χρόνο μου πήρε να το ξεπεράσω ( κι ακόμη μην νομίζεις ότι το έχω ξεχάσει απλά το έχω ακουμπήσει πολύ πίσω στο μυαλό μου και προσπαθώ να το ξεθαβω σπάνια).αυτο που θα σου πω εγώ με σιγουριά ειναι ότι ο χρόνος ειναι ο καλύτερος γιατρός και όσο για το παρών ειναι πολύ νωρίς ακόμη ζήσε χωρίς ενορίες αυτό που νιώθεις και μην κρυβεσαι πίσω από το δάχτυλο σου στην οικογένεια σου γιατί αυτό θα σας δημιουργήσει ένα τοίχο μεταξύ και θα σας απομακρύνει είμαι η μαμά Κορινα και σου εύχομαι να σου πανε όλα καλά από δω και οερα
θα πω κατι που ειναι ωμο ισως λιγο σκληρο. οι περισσοτερες αποβολες στο πρωτο τριμηνο οφειλονται σε γενετικους παραγοντες και σε χρωμοσωμικες ανωμαλιες. ειναι κυτταρα που διαιρουνται και σχηματιζονται αλλα, και αν κατι δεν παει καλα και δεν πετυχει ενα σωστο γενετικα εμβρυο η φυση εχει προβλεψει τη αποβολη. σιγουρα ειναι στεναχωρο ειδικα για καποιο ζευγαρι που θελει παρα πολυ παιδι αλλα ειναι μια φυσικη διεργασια οπως τοσες αλλες που συμβαινουν στο σωμα μας. και η φυση εχει προβλεψει την αναπαραγωγη κυριως ως μεσω συνεχισης των ειδων, κι οχι τοσο ως καλυψη συναισθηματικων αναγκων. ειναι κατι πολυ συνηθισμενο τοσο στους ανθρωπους οσο και στα ζωα. λυπηρο μεν......
kai egw eixa mia apovoli prin kanw tin koroula mou kai imun kai gw diomisi minwn....den xerw an tha to xehasw pote....twra tha itan 1 etwn!ti na kanoume omws afou etsi apofasise o TheoS!eimai tis apopsis pws oti ginete sth zwh ginete gia kapoio logo.skepsou omws oti exeis to paidaki sou pou se xriazete perissotero ap ton kathena kai fysika ton adra sou pou thelete mazi xrono gia na to xeperasete...emena mou pire ligous mines kai xanaprospathisame kai ta kataferame!skepsou episis kapoies gunaikes pou theloun na ginoun manoules kai oxi mia fora exoun apovalei alla polles (fantasou psixologia)k den mporoun na kanoun paidakia!o xronos einai o kalyteros giatros gia ola!
Εχω δυο υπεροχα παιδακια αλλα παντα σκεφτομαι το μωρακι που εχασα στην πρωτη πρωτη μου εγκυμοσυνη και λεω τωρα θα ηταν 4,5 χρονων....Τον πρωτο καιρο στεναχωριομουν κι εκλεγα μεσα μου καθε μερα μεχρι να ξαναμεινω εγκυος...Μετα την γεννηση των παιδιων μου το σκεφτομαι πιο αραια αλλα ακομη με θλιβει ο χαμος του...Νομιζω παντα θα το θυμαμαι παρολο που το κενο του εχει καλυφθει...Αφησε λιγο το χρονο να περασει, δωσε και λιγο χρονο στον αντρα σου και ισως αργοτερα να το δει κι εκεινος θετικα για αλλη μια προσπαθεια...
Οποτε και να χασεις ενα μωρο, σε οποιο σταδιο ειναι δυσκολο να το ξεπερασεις η να το ξεχασεις.Αυτο το αγγελακι θα ηταν τωρα 2 μηνων,θα ηταν παιδακι.Οπως και μενα το πρωτο μου μωρακι που το εχασα 7 μισυ μηνων θα ηταν τωρα 4 μισυ ετων.Αν και εχω 2 παιδακια τωρα που ειναι η ζωη μου, το αγγελακι μου δεν το ξεχνω και καθε μερα το σκεφτομαι. Σε καταλαβαινω τοσο πολυ. Σου ευχομαι οτι καλυτερο και ποτε να μην ξεχασεις το αγγελουδακι σου
Μια μύλη κύηση, μια αποβολή, μια ολοκληρωμένη εγκυμοσύνη!!!Την πρώτη φορα που εμεινα εγκυος ειχα μυλη κύηση, το χαος, κλαμματα, απογοητευση, πανικός κλπ. Μετα απο 8 μήνες μενω εγκυος. Η εγκυμοσυνη μου ηταν υπεροχη και τωρα εχω ενα παλικαράκι κοντά στα 2.Το καλοκαιρι εχασα ενα μωράκι που ηταν μολις 9 εβδομάδων...και παλι χαος...ποτε δεν θα το ξεπεράσω αλλα προσπαθώ να ειμαι καλα για χαρη της οικογένειας μου... κουραγιο...ο χρονος ειναι ο καλυτερος γιατρος...
προς όλες και όλους (εδώ άλλα κυρίως "έξω") που λένε εντάξει, συμβαίνουν αυτά, καλύτερα τώρα παρά αργότερα, θα κάνεις άλλο και θα το ξεπεράσεις κλπ (τα οποία εν μέρει είναι αλήθεια). Αν είχατε μια γειτόνισσα 60-70 χρονών που μόλις είχε χάσει τον άντρα της ας πούμε από καρκίνο θα της λέγατε ποτέ "ε μωρέ συμβαίνουν αυτά" (που όντως συμβαίνουν!), "καλύτερα τώρα παρά αργότερα" (για να μην ταλαιπωρηθεί), θα βρεις άλλον άντρα και θα το ξεπεράσεις (στα 60 της μια γυναίκα άνετα μπορεί να ξαναφτιάξει τη ζωή της); Όχι, δεν θα της τα λέγατε, κι αν της τα λέγατε θα σας περνούσε για τρελές. Λοιπόν εγώ προτείνω να μην τα λέτε ούτε στις μαμάδες που έχουν χάσει ένα μωράκι, όσο μικρούλι κι αν ήταν αυτό. Όσο κι αν ισχύουν όλες οι παραπάνω φράσεις, νομίζω ένα απλό "ειλικρινά λυπάμαι" γλυκαίνει πολύ περισσότερο την καρδιά.
Καταρχάς να πω σε όλες τις κοπέλες που γράψανε εδώ για αυτό το θέμα και σε εσένα Κατερίνα μου, ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ γιατί είστε πολύ δυνατές και πολύ άξιες μαμάδες...Εγώ προσωπικά δε το έχω περάσει. Αλλά θεωρώ οτι για μία γυναίκα όπως και να έχει, και σε όποια φάση και να είναι, είναι μια απώλεια που δε θα τη ξεπεράσει ποτέ ολικά...Δε το ξεχνάς ποτέ εντελώς.Είναι ενα κομμάτι σου που φεύγει και θα σου λείπει πάντα.Κατερινάκι μου όμως έχεις τη κορούλα σου κι εκεί πρέπει να εστιάσεις τώρα...'Οσο για το σύζυγο είναι θεωρώ κι αυτός στενοχωρημένος γι'αυτό υπάρχει αυτή η αντίδραση και πιστεύω είναι προσωρινή.Απλά δε θέλει να ξαναπληγωθεί.Πιστεύω οτι μαζί και με το κουκλάκι σας θα φτιάξουν τα πράγματα και θα νιώσετε πολύ καλύτερα και οι δύο...<3
Και εγώ είχα μια παλλίνδρομη πριν κάνω το κοριτσάκι μου που τώρα είναι 4.5 χρονών. Αυτή τη στιγμή είμαι έγκυος στο δέυτερο κοριτσάκι μου και εύχομαι να πάνε όλα καλά. Δυστηχώς ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε να ξεπεράσω αυτό που μου συνέβει. Προφανώς είναι θέμα χαρακτήρα γιατί πιστευω ότι ποτέ δεν θα το ξεχάσω ή θα το ξεπεράσω.
Θέλει δύναμη και πολυ προσπάθεια και στήριξη! Εμείς περάσαμε 3 , με την τελευταία να είναι και η πιο έντονη!! Καταρρευσαμε και οι 2!! Εγώ πονούσα ψυχή κ σώμα και ο άντρας μου με έβλεπε να βουλιάζω, μη μπορώντας να κάνει κάτι!! Μια επίσκεψη σε ψυχολόγο και η επιτακτική ανάγκη να σώσουμε τη σχέση μας μας έβγαλε σιγά σιγά από το βάλτο! Ηθελε χρόνο και προσπάθεια! Τώρα έχουμε ένα πανέμορφο αγοράκι 10 μηνών... Βιώσει το όσο νίωθεις ότι έχεις ανάγκη, βάλε και τον άνδρα σου στο κόλπο( ο άνδρας στον ψυχολόγο έκλαψε και νομίζω ανακουφίστηκε), μετάόμως ανασυγκροτησου γιατί το παιδί σου χρειάζεται ευτυχισμένους γονείς και... Ενα αδελφάκι!!
Αγαπητή Κατερίνα, Μην κακιώνεις στον άνδρα σου που σου λέει οτι δεν θέλει άλλο παιδι! Είμαι σίγουρη ότι πόνάει όσο εσύ , οτι φοβάται μην πάθεις κάτι κακό και οτι σκέφτεται εσένα πάνω απο όλα ,να έχεις την υγεία σου, να είσαι εσύ καλά κ να είσαι δίπλα στην κόρη σας που σε εχει μεγαλύτερη ανάγκη!! Πρέπει να σταθείς στα πόδια σου κ να βρείς τις ισορροπίες σου!! Εχεις ενα παιδί δίπλα σ που σε χρειάζεται!Κράτα το αγγελάκι σου στην καρδιά σου κ ζήσε!!! Με όλη μ την συμπάθεια, Αλεξάνδρα
ειχα μια αποβολη στα 19 μου ηταν ομως σε πολυ αρχικο σταδιο λιγες μερες μετα μετα τον υπερηχο που ειχε δειξει μια κουκιδα, ουτε καρδια ουτε τιποτα, δεν ημουν καν σιγουρη τοτε αν ηθελα παιδι και δεν με εριξε ψυχολογικα. νομιζω οτι περισσοτερο σε ριχνει η συμπεριφορα του αντρα σου που δε θελει ουτε ν ακουσει για αλλο παιδι παρα το ιδιο το γεγονος
Στα 22 μου ειχα τρεις αποβολες (η μια παραμονη του γαμου μου), ολοι με ειχαν τρελανει στις εξετασεις ωσπου βρεθηκε ενας βλακας που μου ειπε οτι δεν θα κανω παιδια ( φυσικα για να τα αρπαξει μεσω των φαρμακων που θα μου εδινε). Τελικα ανακαλυψα απο μονη μου οτι σε ολο αυτο εφταιγε ο θυροειδης μου!!!!!! Δοξα το ΘΕΟ τον ρυθμισα και πλεον στα 33 μου εχω ΤΡΙΑ γερα και ομορφα παιδακια ( τωρα ειναι 8 , 5 , και 2) . ποτε να μην το βαζετε κατω και ολα θα πανε μια χαρα!!!!!!
maria που ακριβως σχετιζεται ο θυρεοειδης? ολοι τον εχουν για την πιο ευκολη ασθενεια αλλα ολο και κατι καινουριο ακουω... μηπως δεν πρεπει να ανησυχω μονο για τα κιλα που φερνει ?
Κατερινα, δεν ξεχνιέτε ευκολα. Παντα θα ειναι στο πισω μερος του μυαλου σου. Ομως, εχεις ενα κοριτσακι να σκεφτεις. Ασε τα παλια και προχωρα σε αυτα που ερχονται. Εγω παντως αυτο εκανα...
Η ΑΝΥΠΟΜΟΜΗΣΙΑ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙΣ ΤΟ ΤΡΙΜΗΝΟ...Η ΑΝΑΜΟΝΗ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ ΧΕΡΑΚΙΑ ΚΑΙ ΠΟΔΑΡΑΚΙΑ ΚΙ ΟΜΩΣ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΥΠΕΡΗΧΟΥ ΜΑΥΡΗ! Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΑΠΟΒΟΛΗ 3 ΜΗΝΩΝ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΥΟ ΜΗΝΩΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΞΑΠΛΑ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑ ΣΥΣΠΑΣΕΙΣ ΚΑΙ 6 ΜΗΝΩΝ ΕΧΑΣΑ ΤΟΝ ΠΕΘΕΡΟ ΜΟΥ, ΠΕΝΘΟΣ! ΓΕΝΝΗΣΑ ΟΜΩΣ, ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΧΩ ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΑΓΟΡΑΚΙ 8 ΜΗΝΩΝ ΠΟΥ ΟΣΟ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΑ ΕΙΧΑ ΤΟΣΟ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟ ΕΙΝΑΙ...ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!1 ΞΕΧΑΣΑ ΤΙΣ ΑΠΟΒΟΛΕΣ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΠΟΥ ΑΠΕΚΤΗΣΑ ΠΑΙΔΙ, ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΝΑ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΕΥΛΟΓΙΑ!
Δε χρειάζεται να σου πω ότι κι εγώ είχα παλίνδρομη. Έτσι ονομάζεται. Θα σου πω ότι το έπαθα μια φορά πριν αποκτήσω το γιο μου και μια μετά. Για την ακρίβεια πριν λίγες μέρες. Την πρώτη φορά με είχαν πιάσει τα ψυχολογικά μου (ήμουν στις πρώτες εβδομάδες, παρόλα αυτά έκανα απόξυση) και συνεχώς το σκεφτόμουν ακόμα και αφού έκανα το παιδάκι μου και νόμιζα ότι δε θα το ξεπερνούσα και ότι μια ζωή θα έλεγα "και αν...;" Έπρεπε να ξαναμείνω έγκυος και να πάθω τα όσα πέρασα πριν μόλις λίγες μέρες για να εκτιμήσω το ότι έχω ένα παιδάκι και ότι είμαι ζωντανή να το μεγαλώσω. Η κύηση τελείωσε στην 8η εβδομάδα, ο γιατρός θεώρησε ότι δεν επείγει η απόξυση και αφού πέρασαν μέρες αρκετές και φλέρταρα με τη σηψαιμία χαλαρά, μου έκανε απόξυση με πλήρη αποτυχία. Τίποτα δεν πήγε καλά, ανέβασα τρελό πυρετό με φριχτούς πόνους, ένιωθα να λιώνω μερα με τη μέρα, να μη με πιάνει καμιά αντιβίωση και όταν πια πήγα σε άλλο γιατρό...συνειδητοποίησα ΠΟΣΟ ΤΥΧΕΡΗ ΣΤΆΘΗΚΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΑ.Ένα βασανιστικό 10ημερο πέρασε με κοκτέιλ αντιβιώσεων και χαπιων που με είχαν κανει να σερνομαι από αδυναμία και υπόταση, μετρούσα κάθε 2 ωρες πυρετό και επαγρυπνούσα για οποιοδήποτε "ύποπτο σύμπτωμα" να φύγω ξανα για χειρουργείο... Δε με είχε καθαρίσει ο γιατρός συν λοίμωξη στη μήτρα... Αγωνιούσα για το τι θα γίνει. Έτσι, ενώ στην αρχή στεναχωριόμουν για το παιδί που ξανά-έχασα, μετά ΜΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ! Δεν ήταν να έρθει, οκ, είπα. Αλλά όχι να πάρει κι εμένα μαζί του! Πώς θα μεγάλωνα το παιδάκι μου; Ξερω θα σας φανεί αναίσθητο, αλλά δε με πολυενδιαφέρει πια...έχω τα χεράκια του μικρού γύρω από λαιμό μου και ευχαριστώ το Θεό για αυτό! Δεν ξέρω αν θα προσπαθήσω πάλι για άλλο παιδάκι, πάντως δεν ψάχνω πια για αιτίες και λάθη. Απολαμβάνω το παρόν. Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα...
katerina,ena exw na sou pw......egw to febrouario eixa mia apoboli imoun 4 minwn......megalo sok......twra eimai egkios ekleisa ton 6o mina k akoma eimai mesa sto agxos min tixon k ginei pali kati......to febrouario gennaw theou thelontos.....o theoulis ton perasmeno febrouario mou pire ena mwraki k elpizw to febrouario pou mas erxetai na apoktisw to mwraki pou toso poli thelw.....sigoura tha skeftomai panta ma panta tin apoboli...apla o xronos giatreuei...den eimai opws imoun to proto diastima....
Όσο ψυχρα κι αν το χαρακτηρίζουν οι γυναικολόγοι όλου του κόσμου ως ''εμβρυο'' ήταν,είναι κ θα είναι πάντα το μωράκι σου από το πρώτο κιόλας κύταρο ήταν ζωντανό,με ψυχούλα!..Όσα παιδάκια κιαν αξιωθείς ν'αποκτήσεις με το σύντροφό σου θα χεις κιάλλο ένα αγγελούδι που πρόλαβε κι έζησε 2,5 μήνες κιας μη το βλέπουμε,ξέρουμε όταν κυοφορούμε οτι είναι εκεί.Όπως κ να χει πάντως,προσπάθησε να είσαι προσεκτική(όλες μας δηλ.να μην κάνουμε πράγματα πάνω απ'τις δυνάμεις μας κ να φροντίζουμε όσο μπορούμε τις εγκυμοσύνες μας) κ να μη χάνεις τα κουράγια κ την πίστη σου!
Διόρθωση: αν την βάλουμε κάτω από το χαλάκι...
Εγώ δεν θα σε συμβούλευα να το προσπαθήσεις να το ξεχάσεις. Αντίθετα, να το θυμηθείς, να το θρηνήσεις όπως του αξίζει, να του κάνεις και μια τελετή αποχαιρετισμού, και να επισκέψεις στον εαυτό σου να το θυμάσαι για πάντα. Είναι μια απώλεια όπως τόσες άλλες στη ζωή. Αν δεν την ζήσουμε,αν δεν την βάλουμε κάτω από το χαλάκι, δεν θα την ξεπεράσουμε.
9 μήνες μετά και ακόμα το σκέφτεσαι βρε κοπέλα μου;Καταρχάς, ίσως θα πρέπει να αισθάνεσαι ευγνώμων και τυχερή που σου συνέβη η αποβολή αφού είχες ήδη αποκτήσει ένα μωρό. Σκέψου να σου συνέβαινε στο πρώτο παιδί, φαντάσου την αγωνία που περνούν τα ζευγάρια που παλεύουν για το πρώτο παιδί κι αυτό δε λέει να έρθει. Αυτό που σου συνέβη το έπαθα δύο φορές πρόσφατα, την πρώτη φορά απλώς σοκαρίστηκα λίγο, τη δεύτερη φορά στενοχωρέθηκα για μέρα κι αυτό ήταν όλο. Δεν θα κάτσω να κλαίω τη μοίρα μου. Βρήκα μια γιατρό ειδική σε τέτοια ζητήματα για να εντοπίσουμε την αιτία των δύο αποβολών και τελείωσε το ζήτημα. Πάμε για άλλα τώρα. Κατά πάσα πιθανότητα και αφού ήδη έχεις ένα παιδί αυτό που σου συνέβη ήταν απλώς τυχαίο, ίσως ένα ελαττωματικό ωάριο. Το ποσοστό των αποβολών/παλίνδρομων είναι γενικά πολύ ανεβασμένο τα τελευταία χρόνια, είναι κάτι που συμβαίνει σε άπειρες γυναίκες, ιδίως όσο αυξάνεται η ηλικία της μητέρας. Φαντάσου ότι όταν πήγα για την απόξεση στην κλινική ήταν μια κοπέλα πριν και μία μετά από μένα που έπαθαν το ίδιο και μάλιστα σε μια μικρή επαρχιακή πόλη.Προσπάθησε να μη σκέφτεσαι το χαμένο έμβρυο ως αυτό στο οποίο θα είχε εξελιχθεί αλλά ως αυτό που πραγματικά ήταν, δηλαδή μια μικρή μάζα από κύτταρα και τίποτα παραπάνω. Μη σκέφτεσαι δηλαδή πόσο χρονών θα ήταν σήμερα και πώς θα έμοιαζε κτλ. γιατί τέτοιες σκέψεις δε βγάζουν πουθενά. Και να είσαι σίγουρη ότι αργά ή γρήγορα θα αποκτήσεις και δεύτερο παιδάκι, στο τέλος λίγο πολύ όλοι τα καταφέρνουν!
Έχω ένα αγοράκι 105 ημερών. Είναι ήδη όλος μου ο κόσμος. Πριν από το μωράκι μου όμως είχα μείνει έγκυος το Νοέμβριο του 2010 με ΠΗΤ 9/7/11. Δυστυχώς εκείνο το μωράκι παλινδρόμησε και δεν τα κατάφερε. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο και η φύση μας προστάτεψε και τους δύο. Από την άλλη, αν είχα εκείνο, δε θα είχα το Βασιλάκη μου και το να μην τον έχω με τρελαίνει. Όμως, εκείνο το μωράκι ποτέ δεν το ξεχνάω. Ακόμη και φέτος που ήμουν λίγο πριν γεννήσω, όταν πήγε 9/7, η σκέψη μου ήταν σε εκείνη την ψυχούλα που χάθηκε... Με τον καιρό, δε θα το ξεχάσουμε πιστεύω, απλώς ο πόνος λίγο μαλακώνει.
ειχα κ εγω μια αποβολη στις 5 εβδομαδες περιπου.ημουν τυχερη και δεν χρειαστηκα αποξεση. ετσι προσπαθησαμε αμεσως και τωρα ειμαι 6 μηνων στο δευτερο παιδακι μας! ολα πηγαινουν πολυ καλα και το περιμενουμε πως και πως! ευχομαι να το αφησετε γρηγορα πισω σας και να προσπαθησετε παλι!εχε πιστη στον εαυτο σου και θα πανε ολα καλα!
Γλυκιά μου Κατερίνα, μπορώ να σε καταλάβω απόλυτα! Εχω μια υπέροχη κόρη 7 χρονών, την Ελένη, και πριν 2 χρόνια το τεστ βγήκε θετικό γεμίζοντάς με απίστευτη χαρά, καθώς ήταν άλλο ένα δώρο εξ ουρανού! Η μικρή είχε ενθουσιαστεί στην ιδέα του νέου μέλους, ερχόταν μιλούσε στην (ανύπαρκτη μέχρι τότε) κοιλιά για να την ακούσει το μικρό της αδερφάκι. Αρχισαν και να συρρέουν σπίτι μικρά δωράκια, από πιπίλες μέχρι καλτσάκια, ίσα ίσα για να αρχίσω να γλυκαίνομαι με τα τόσα μικρά ρουχαλάκια! 25 Μαιου. Ξύπνησα με σταγόνες αίμα ικανές να μου προκαλέσουν τρομερή ανησυχία..Ο γιατρός τηλεφωνικά μου συνέστησε ξάπλα επειδή είχα πιθανή αποκόλληση πλακούντα. Επεσα στο κρεβάτι και ο Θοδωρής μου προσπαθώντας να με καθησυχάσει έψαχνε στο ίντερνετ για παρόμοιες περιπτώσεις κι οι περισσότερες αναφέρονταν σε αποκόλληση πλακούντα, που οι μανούλες με προσοχή και ξάπλα γεννούσαν πανέμορφα και υγιή μωρά! Μέχρι που το μάτι μας έπεσε πάνω σε μια περίπτωση ''παλινδρόμησης''. Θυμάμαι κοιταχτήκαμε με απορία πριν αρχίσουμε να ενημερωνόμαστε παραπάνω, καθώς δεν έτυχε ποτέ να το ακούσουμε, εξάλλου η εγκυμοσύνη της Ελένης ήταν ομαλή. Τώρα πλέον το ήξερα, ήταν η μόνη λέξη που δεν ήθελα να ακούσω να ξεστομίζει ο γιατρός. Μετά από 2 μέρες (έλειπε ο γιατρός μας) τον επισκεφθήκαμε. Η αιμορραγία συνεχιζόταν. Τα λεπτά στο δωμάτιο αναμονής μέχρι να ρθει η σειρά μου ατελείωτα. Ο Θοδωρής να με βλέπει και να με καθησυχάζει όσο μπορεί. Κι εγώ να σκέφτομαι μοναχά την μία αυτή λέξη που δεν ήθελα να ακούσω... Στην εξέταση ο γιατρός σιωπηλός κι αγωνία μου να χτυπάει κόκκινο. Πλέον ήξερα ότι κάτι τρέχει. Συνεχίζοντας την εξέταση τον ρωτήσαμε αν είναι όλα καλά. Το μικρό μας στον υπέρηχο σαν ένα κουβαράκι είχε τυλιχτεί, όπως ένα μωρό που φοβάται. (πφφ πάλι κλάματα) Κι άρχισε να μας μιλάει ο γιατρός. Κι άκουσα την μία αυτή λέξη που τόσο έτρεμα ν ακούσω. "το μωρό μας παλινδρόμησε" Αυτό ήταν η πλήρης κατάρρευση. Η αιμορραγία αυξήθηκε τόσο πολύ που έκλεισε το ιατρείο του μισή ώρα μετά και κάναμε εισαγωγή. Θυμάμαι την ώρα που πήγαινα με τον Θοδωρή στην αίθουσα για να με ετοιμάσουν και νομίζω ακόμη οτι είναι ένα κακό όνειρο. Ηταν 4 μηνών, με υγρό στην σπονδυλική στήλη και νεκρό μέσα μου μια βδομάδα, χωρίς να έχω καταλάβει κάτι (πλην της αιμορραγίας φυσικά και το ότι το στήθος μου δεν το ένιωθα τόσο πρησμένο, πράγμα που δε το θεώρησα ανησυχητικό για να απευθυνθώ στο γιατρό μου.) ''Μην στεναχωριέσαι'' άκουγα, ''θα κάνεις κι άλλο'' ''23 χρονών είσαι μόνο, έχεις χρόνια μπροστά σου''κι άλλα συναφή. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι από τη στιγμή που το τεστ βγήκε θετικό ήταν θέμα χρόνου να το κρατήσω και να το σφίξω στην αγκαλιά μου, άρχισα να προσαρμόζω τη ζωή μου στα νέα αυτά δεδομένα. Ναι ξέρω κι άλλες μανούλες τα έχασαν 8 μηνών ή ακόμη χειρότερο αφού γέννησαν. Εγώ ξέρω οτι αυτό το μικρό σποράκι το λάτρεψα σαν να χε γεννηθεί! Τα πράγματα του είναι σε ένα κουτί που φτιάξαμε μαζί με την Ελένη και είναι στο σαλόνι μας για να μας θυμίζει πάντα ότι έχουμε έναν άγγελο να μας προσέχει!! Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, όσο χαζό κι αν ακούγεται και θα είναι πάντα το δεύτερο μωρό μου! Θα κάνουμε πολλά παιδιά ακόμη, γιατί το γελιο τους είναι η μεγαλύτερη ευλογία, αλλά δεν σου κρύβω ότι οι φίλες μου γέννησαν τώρα και η ιδέα ενός τρίτου μωρού με δελεάζει! Ο φόβος πάντα υπάρχει από την στιγμή που το έζησα, αλλά δεν θα τον αφήσω να με κυριεύσει. Ελπίζω να τα ξαναπούμε με τα τρίτα μωρά μας αγκαλιά!
ΕΙΜΑΙ 41 ΧΡΟΝΩΝ ,ΕΧΩ ΜΙΑ ΚΟΡΟΥΛΑ 7 ΧΡΟΝΩΝ. ΤΗΝ ΑΠΕΚΤΗΣΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 3 ΑΠΟΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΓΕΝΝΑ ΣΤΗΝ 26η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΟΠΟΥ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΠΕΘΑΝΕ. ΟΣΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΠΕΡΑΣΕΙ, ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΤΟ ΚΟΥΒΑΛΑΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ. ΟΣΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΤΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ, ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙΣ ΕΣΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.Ή ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΞΕΧΑΣΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ. (ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΝΤΑΙ ΕΤΣΙ ΣΥΝΗΘΩΣ).ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΑΡΩΤΙΕΣΑΙ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΣΕ ΣΕΝΑ? ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ, ΜΗΝ ΣΠΑΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ.ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ, ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ ΘΕΤΙΚΑ.Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΣΟΥ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ, ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟ ΚΥΗΜΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΤΕ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ. ΣΚΕΨΟΥ ΟΤΙ ΑΝ ΑΥΤΟ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ, ΘΑ ΗΤΑΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ.ΚΑΙ ΠΡΩΤΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ.ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΩ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΘΕΙΣ ΣΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ ΑΝ ΘΕΛΕΤΑΙ ΞΑΝΑΠΡΟΣΠΑΘΕΙΤΕ.ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΣΚΟΠΟ, ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΑΡΓΑ Ή ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΟΝ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ.ΜΕΙΝΕΤΕ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΖΥΓΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΤΟ ΠΑΡΕΑ.ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΝΤΙΔΡΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ, ΑΛΛΑ ΔΩΣΤΕ ΧΩΡΟ Ο ΕΝΑΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΟΛΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΠΩΣ ΠΡΩΤΑ. ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΟΤΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ 95% ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ!!!ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΣΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. ΜΕ ΗΡΕΜΙΑ,ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, Ο ΠΟΝΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΛΙΓΟΣΤΕΥΕΙ.ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ!!!
Κοπέλα μου, ναι μπορεί να το ξεπεράσεις, δε θα το ξεχάσεις όμως. Ήταν ένα πλασματάκι που μεγάλωνε μέσα σου και τώρα είναι ένα αγγελούδι. Όντως όπως συνειδητοποιώ κι εγώ εδω μέσα, οι περισσότερες τελικά κάποια στιγμή χάσαμε ένα ή και περισσότερα μωράκια, αλλά αυτό δε μας πτοεί, απλά μας δείχνει ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο σε αυτή τη ζωή. Εσύ είσαι από τις ¨τυχερές", γιατί έχεις ηδη ένα παιδάκι στη ζωή σου. Αυτό δε σημαίνει ότι πονεσες λιγότερο. Σου εύχομαι να μη χρειαστεί να ξαναζήσεις κάτι τέτοιο και να αποκτήσεις σύντομα το δεύτερο παιδάκι σου! Όσο για τον άντρα σου, δώσε του χρόνο, ίσως περισσότερο απ' ότι χρειάζεσαι εσύ. Εκείνος φοβάται και στενοχωριέται όχι μόνο για το μωρό, αλλά και για σένα...
κατερινα μου σε καταλαβαινω απολυτα το εζησα κιεγω 2 φορες δυστηχως η πρωτη φορα ηταν στο πρωτο μου παιδακι που δεν γεννηθηκε ποτε το ηθελα σαν τρελη προσπαθουσαμε 2 χρονια κιοταν ηρθε μας γεμισε χαρα οχι για πολυ ομως εφυγε γρηγορα ακομα δεν το εχω ξεπερασει κιας εχω τον γιο μου τον οποιο τον απεκτησα μετα απο προσπαθειες 3 χρονων και ειναι ηδη 3 χρονων δηλαδη μιλαμε για 6 χρονια ο πρωτος χρονος βεβαια ηταν δυσκολος πολυ θρηνησα εκλαψα χτυπηθηκα δεν κοιμομουν τα βραδυα κλαιγοντας παραμονη πρωτοχρονιας θυμαμαι ηταν πηγαμε στης αδελφης μου να αλλαξουμε τον χρονο εκεινη με την ομορφη κοιλιτσα της (ειχαμε μεινει μαζι εγκυες)ολοι να της ευχονται χαρα γελια χαμογελα κιεγω κενη αδεια κανεις δεν θυμονταν το δικο μου μωρακι μονο εγω πονουσα...γυρισαμε στο σπιτι ξαπλωσα κιετσι εκλαιγα μεχρι το πρωι ο αντρας μου απλα με ειχε αγκαλια ξεσπασα εκεινη τη μερα την αλλη μερα πρωτοχρονια ολοι ρωταγαν γιατι ηταν πρησμενα τα ματια μου τπτ λεω ξεχασα να βγαλω τους φακους....ακομα το θυμαμαι και ποναω θα ειχα αλλο ενα παιδακι σχεδον 5 χρονων η ζωη συνεχιζετε καταιρινα μου κλαψε ξεσπασε παντα θα το θυμασαι απλα καποια μερα δεν θα σε ποναει τοσο πολυ......
Υπάρχει και χειρότερο, να σου τυχει κατι ασχημο και να ειναι η πρώτη σου εγκυμοσύνη!!! ειχες το μωράκι σου το ξεπερασες και γρηγορα..... κοίτα το παιδάκι σου και ολα θα πανε καλα..... να ξερεις οτι γυναικες εδω μεσα εχουν περάσει χειροτερες περιπτωσεις περιμένοντας το ένα το πολυποθητο...
σταθηκα τυχερη μεσα στην ατυχια μου οταν 2 μηνων παλλινδρομησε το ενα διδυμακι μου...ριξαμε τοτε ολη μας την εννοια στην σωτηρια του αλλου τοσο πολυ που ηταν αδικο που δε το σκεφτηκαμε οσο του αξιζε...δε θα το ξεχασεις ποτε,στο εγγυομαι...ο πονος θα περασει με τον καιρο,θα σου μεινει μονο ενα "αχ"..."αχ τωρα θα ειχα 4 παιδακια","αχ τωρα πως θα ηταν το μωρακι μου τωρα"...δωσε χρονο και στο σωμα σου και στην ψυχη σου...και φυσικα και στον αντρα σου...θα γαληνεψετε και θα ερθει μονη της η επιθυμια για ενα ακομη παιδακι!μια αγκαλια απο μενα!
Καθε εμποδιο για καλο!!!! Νομιζω παντως πως θα το εχεις μεγενθυνει μεσα σου πολυ! Το θεμα ειναι να το ξεπερασεις γρηγορα ωστε να ξαναπροσπαθησεις πιο δυναμικα! Ειδικα τωρα ποτ απεβαλες, η συλληψη ειναι πιο ευκολη κ ο οργανισμος καθαρος! Να σου πω,ειχα κ εγω μια αποβολη,6 1/2 βδομαδων,κ να σου πω δεν το πολυανελυσα,χαρηκα απλα που ο οργανισμος μου το αβαγνωρισε ως λαθος κ το απεβαλλε! Κ τελος! Να εισαι χαρουμενη που οτι εγινε εγινε για προστασια του οργανισμοτ σοτ κ χαρουμενη που ηταν τοσο νωρις!
lupamai polu pou apeballes..telika exei sumbei stis perissoteres apo mas!egw to 3eperasa otan pia gennhsa to gio mou-kai se olh thn egkumosunh asfalws kai hmoun mesa sthn agwnia gia to an 8a ta kataferoume auth th fora-8a se sumbouleua na mhn to skeftesai,den uparxei kati pou 8a mporouses na kaneis....euxomai na alla3ei gnwmh o antras sou kai na xarisete ena adelfaki sthn koroula sou suntoma!!!!
αυτο που περασες εσυ το εχω περασει 5 φορες...κ δυστηχως δεν ειμαι τυχερη σαν κ εσενα γιατι εγω δεν εχω κανενα παιδακι..γιατι οπως κ να το κανεις οταν εχεις ενα μικρο ζουζουνι να γυρναει μεσα στο σπιτι το ξεπερνας πιο ευκολα...εγω εχω να σου πω μια κ μονο συμβουλη..η φυση θελησε αυτο το μικρο εμβρυο να μην γινει μωρο για τους δικους της λογους..με το να σκεφτεσαι ομως αυτο το περιστατικο συνεχεια κ να λες ποτε θα το ξεπερασω χανεις φοβερες στιγμες με την μικρουλα σου...οτι εγινε εγινε κ ανηκει στο παρελθον να μην ειμαστε μοιρολατρες παμε παρακατω..1 στις 3 εγκυμοσυνες καταληγουν σε αποβολη δεν ειναι τυχαιο που παρα πολλες κοπελες το εχουμε περασει εστω κ μια φορα...εχεις το κοριτσακι σου μην το αφησεις αυτο το γεγονος να σε τρωει αν ειναι να ερθει ενα καινουργιο μικρο καλως να ορισει!αν ο αντρας σου ειναι σιγουρος οτι μια επομενη εγκυμοσυνη με οποιοδηποτε αποτελεσμα κ αν εχει δεν θα σε ριξει στα πατωματα κ θα γινεις χειροτερα πιστευω οτι θα την θελεησει κ εκεινος...φιλια πολλα στην ζουζουνα σου!!!
Αγαπητή Κατερίνα, Εχω ένα γιο 3 ετών που είναι και εμένα η ζωή μου! Τον απέκτησα με δεύτερη προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης. Τον περασμένο Μάρτιο έκανα μία προσπάθεια για να αποκτήσω ένα δεύτερο παιδάκι με την ίδια μέθοδο.Δυστυχώς δεν τα κατάφερα.Ο γιατρός έβαλε στη μήτρα μου 3 έμβρυάκια σε στάδιο βλαστοκύστης όπου το ένα ήταν εξαιρετικό.Πριν ακόμη κάνω τη χοριακή ονειρευόμουν το μωρό!!Απογοητεύτηκα πολύ...ακόμα το σκέφτομαι..αν είχα μείνει σε λίγες μέρες θα το έφερνα στον κόσμο..δεν το βάζω όμως κάτω..το ίδιο κάνε και εσύ..και όλες όσες θέλουν πολύ ένα παιδί!
Κοπέλα μου γλυκιά, καταλαβαίνω τον πόνο και το κενό που αισθάνεσαι... Έχω κι εγώ μια κορούλα έξι μηνών που είναι όλη μου η ζωή. Πριν την αποκτήσω βίωσα κι εγώ μια παλίνδρομη κύηση στους 2,5 μήνες η οποία με πόνεσε απίστευτα πολύ, με πλήγωσε και θα μείνει για πάντα μέσα μου μία πικρία όσα παιδάκια κι αν αποκτήσω! όπως και να το δεις, ότι και να σκεφτείς, όσα παιδάκια και να έχεις είναι μια τεράστια απώλεια που όμοιά της εύχομαι καμία γυναίκα να μη ζήσει! Δε θα ξεχάσω ποτέ τη στεναχώρια και τη θλίψη που με διακατείχε για καιρό... Ο χρόνος απλά σε βοηθάει να το ξεπεράσεις και να συνεχίσεις όχι όμως να ξεχάσεις. Είναι απόλυτα φυσιολογικό λοιπόν να το σκέφτεσαι ειδικα όσο ακόμη είναι νωπό... Να πάιρνεις δύναμη από την κορούλα σου και να μην πάψεις να προσπαθείς για δεύτερο παιδάκι εφόσον το επιθυμείς!
Κοπέλα μου ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός και θα το ξεπεράσεις όπως πολλές που περάσαν απο κάτι παρομιο να ασχοληθείς με την κοράκλα σου και να μην το σκέφτεσαι γιατι περισσότερο θα πονάς έτσι... το ότι όλοι το ξέχασαν σαν να μην έγινε δεν μπορω να το πιστέψω και λέω μιπως το κάνουν σαν να το ξέχασαν για να μην σε πονέσουν περισσότερο?... όλα καλά θα πάνε και σύντομα θα κάνεις άλλο παιδί ο άντρας σου μπορει να μην θέλειν α ακούσει για παιδί τώρα γιατι ακόμα και αυτον κατα βάθος τον πονάει και φοβάται μην σου συμβεί πάλι το ίδιο γιατί πρώτα πονάει για σένα και μετα για το παιδί που χάθεικε