Με λένε Νατάσα και τον άντρα μου Λεωνίδα. Είμαστε μαζί 8 χρόνια αλλά από 5 Μαρτίου του 2011 παντρεμένοι. 3 μήνες μετά τον γάμο έμεινα έγκυος με ΠΗΤ 21 Μαρτίου.
9 Μαρτίου είχα το μηνιαίο ραντεβού, ήταν Παρασκευή. Με εξέτασε ο γιατρός και μου είπε ότι αν στο Σαββατοκύριακο δεν γίνει κάτι, την Δευτέρα μπαίνω για να γεννήσω. Είπε ότι είμαστε έτοιμοι. Και μιλάμε για φυσιολογικό τοκετό. Εγώ ένιωσα χαρά που θα ελευθερωθω επιτέλους αλλά και τρομερό άγχος γιατί ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα όπως και σε κάθε κοπέλα που γίνεται πρώτη φορά μανούλα.
Μου είπε όμως «Αύριο το πρωί, Σάββατο, έλα στις 7.30 το πρωί να κάνουμε μια εξετασουλα να ακούσουμε το μωρό«. Μάλλον το «Δευτέρα μπαίνω» ήταν για να μην με αγχώσει ότι το Σάββατο θα γενναγα. Πάω λοιπόν και εγώ το πρωί στην ώρα μου και εκεί που περίμενα με τον άντρα μου, άκουσα μια κοπέλα να φωνάζει και από τον φόβο μου με έπιασε σφίξιμο στην κοιλιά μου. Δεν ήταν όμως από τον φόβο μόνο. Είχαν αρχίσει οι συσπάσεις. Πολύ αρχή όμως. Μόνο 1 είχα γιατί με κοίταξε ο γιατρός αμέσως…
Μου λέει «Εντάξει το ακούμε το μωρό, αν θες για να μην είσαι εδώ, γιατί έχουμε δρόμο ακόμα, πήγαινε σπίτι σου και αν είναι οι πόνοι πιο συχνοί, πάρε με τηλέφωνο και έλα«
Φύγαμε λοιπόν για το σπίτι εμείς, αλλά οι πόνοι εκεί… Φτάσαμε, έκανα με υπομονή και προσοχή ένα μπάνιο να είμαι πιο φρέσκια. Δεν άντεχα όμως άλλο και πήρα τον γιατρό και μου είπε «Έλα εδώ άμα είναι» και ξαναπηγαμε… Άντε και πιάσαμε και διαστολή 2… Αλλά όλο «Έχουμε ώρες μπροστά μας» έλεγε…
Εμένα οι πόνοι όλο και δυναμωναν. Προσπαθούσα να αντέξω χωρίς επισκληριδιο αλλά δεν γινόταν και κατά τις 5 + το απόγευμα αποφάσισα και έκανα. Μου έβαλαν και φάρμακο για να κάνω διαστολή γιατί είχα μείνει στο 3. Παρόλο που ήμουνα σε δημόσιο μαιευτήριο, είχα πάρα πολύ καλή αντιμετώπιση. Και από τις μαιες και από τον γιατρό μου και γενικά ήμουνα πολύ ευχαριστημένη με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Μου βάλανε 3 φορές φάρμακο, μου έσπασε και ο γιατρός τα νερά, γιατί δεν λέγανε μόνα τους με τίποτα… Και μετά από αρκετό σπρώξιμο στις 7.30 το απόγευμα, δηλαδή 12 ωριτσες μετά, κράτησα στην αγκαλιά μου το αγγελούδι μου.
Υγιέστατο και μπλε. Ο άντρας μου τρόμαξε λίγο από ότι μου είπανε, γιατί δεν είχε ξαναδεί νεογέννητο, χαχαχαχαχα… Γενικά, τέλος καλό όλα καλά.
Ο μικρός σήμερα 14 μηνών και ίδιος ο μπαμπάς του από το πρώτο δευτερόλεπτο που γεννήθηκε. Τώρα είμαστε μια χαρούμενη οικογένεια και μακάρι να την μεγαλώναμε αλλά ότι είναι να γίνει θα γίνει…!
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Κανένα σχόλιο ακόμη
Γράψτε πρώτος ένα σχόλιο